Schrijfselkes

Beste,
Even het gif dat cynisme is opzij zetten? De ironie laten varen?

Er zijn klokkenluiders nodig. Dwarsliggers. Bond zonder naam zou zeggen dat spoorwegen aangelegd worden op dwarsliggers. Haha. Er zijn klootzakken nodig en iemand moet het doen en ik doe het graag, met veel plezier en veel overgave. En niet eens om iets of iemand te dienen, laat staan een of andere hoger doel. Kan me gestolen worden.
Volkoren stokbrood: afschaffen! Stokbrood is wit.

Margarine? Boter!
Geen vlees? Haha.
Vegetarians are just lousy hunters!
Bio wijn: stik er in!

Lang leve ganzenlever. Oesters. Kaviaar. Champagne van voluit gesproeide druiven.
Kill Andre Rieu en alles wat fake is. Mijdt volkoren stokbrood en margarine. Eet lekker zwart brood met vette boter en verse garnalen met een goed glas wijn.
Je leeft maar en keer. En als je niet weet te genieten van de echte dingen, Géef dan liever al je geld aan de misdeelden.
Moraal van dit verhaal: geen.
Kill moraal.

2010

Het zalige jaar 2010.
Waarin we eindelijk wisten of we aarde aan het verkloten waren of niet. Ik ben het antwoord vergeten.
Waarin Antwerpen, het stadje bij de machtige Schelde, eindelijk een brug bouwde van een architecturale schoonheid, die van de ene naar de andere oever reikt en die het stadje bijna de allure van een metropool geeft.
Waarin Brussel en Halle en Vilvoorde, ja... Wat eigenlijk?
Waarin wat we al ons hele leven wisten, wij allemaal, geweten werd en waarin we met zijn allen zo hard ons best deden te doen alsof dat nieuws was, om zo ons collectieve geweten schoon te wassen: priesteres deden het met koorknaapjes enzo. Tsja.
Waarin deze Amerikaanse president evenveel can als de vorige: niks. Want een president can just niks zonder het kapitaal en het door populisme gedreven volk. Daarom heet het volk.
Waarin de honger in Afrika eindelijk de wereld uit was en Haiti een economische grootmacht en China vredelievend en bekommerd om leven en welzijn. Waarin Europa weer die wijze oude en gerespecteerde dame werd die de wereld kon leiden met de kracht van eeuwenoude beschaving en filosofische wijsheden en twijfel en nuance.
Waarin treinstations dienden waarvoor ze dienen en niet langer slaapzalen waren.
Waarin ik niet cynisch was, maar vrolijk.
Waarin ik alleen mensen heb ontmoet die open waren en eerlijk, zonder al dan niet onhandig verborgen agenda.
Waarin er geen verraad was, waarin vroegere mede strijders van vele oorlogen, vrienden eigenlijk, dacht je soms, je in de ogen konden kijken als ze tegen je praatten en niet wegkijkend stil en onduidelijk stamelden, bang. Waarin vergeving was en begrip voor elkaars zwakke momenten.
Waarin de vos de passie preekte, zoals steeds.
Waarin de paus conservatiever was dan de paus, zoals dat hoort. Waarin de mensen de keuze hebben, zoals dat hoort. En waarin de meeste mensen nog steeds liever de keuze ondergaan en daarover klagen en zagen, als steeds.
Waarin in oude middeleeuwse kerken van vergeten godsdiensten, musea kwamen en concertzalen, hotels en restaurants, Mac Donalds tussen de Rubensen en de preekstoelen, 2 Manu dj's in SintBaafs.
Waarin een weekblad zichzelf verkocht aan een sixpack bier waarvan iedereen de naam vergeten is en de bittere smaak van platte commercie in je glas goot.
Waarin de nucleaire oorlog begon en niet ophield en de wereld verging. Eindelijk.
Waarin ik me het antwoord herinner op de vraag of we het verkloot hebben of niet: ja, en geen klein beetje.
Waarin we straks feest vieren en elkaar in de armen vallen en doen alsof volgend jaar beter zal zijn. Hoera.
Waarin we een paar miljoen liter olie in zee pompten.
Waarin we een volksjury iemand lieten veroordelen waarop het volk verontwaardigd reageerde en schande sprak en onrecht.
Waarin we weer in sprookjes geloofden en dat sinterklaas uit Spanje komt.

Ik wens ons eens geweldig 2011. Echt.

De ochtenden

In de ochtend groet ik de dingen. Niet. Ik word zo moeilijk wakker. Wat me kan drijven in de ochtend, en dat is dan ook het enige, is de waanzinnig onzinnige gedachte dat ik die dag vroeg ga afsluiten en op tijd naar bed zal gaan om ervoor te zorgen dat ik de volgende ochtend me uitgeslapen zal voelen, wetend, echter, dat ik diezelfde avond geen zin zal hebben naar bed te gaan omdat tegen dan dat ellendige ochtendgevoel verdwenen is en ook vergeten. Ik ben geen ochtendmens.
Sommigen zijn dat wel. Die worden wakker en babbelen er vrolijk op los en mij lijkt dat een geweldig gevoel te zijn: gewoon wakker zijn en niet wakker worden zoals een rups een vlinder wordt, elke ochtend opnieuw. Het gebabbel dringt amper tot me door, alsof ik ergens diep onder water lig en dat gebabbel zich afspeelt boven het oppervlak.
Ik ben geen ochtendmens. Dat is wel duidelijk.

Geschreven de ochtend van de laatste dag van het eerste decennium van de 21ste eeuw.

zware discussies

Je zit gezellig aan tafel en op die tafel worden gerechten gezet en dranken. Rond de tafel zitten mensen en die praten en je praat mee, soms. Buiten het eethuis draait de wereld door en via de blackberry en de netwerken allerhande waarmee we voortdurend vasthangen aan elkaar en de gebeurtenissen groot en klein, dringen mensen binnen en blijf je beslissingen nemen en zaken sturen. Dat stoort, maar je verslaving is groter dan de last van de sociale druk.
Je zit dus semi-gezellig mee aan tafel en praat mee, soms. Tot je ineens merkt dat een hoop verstandig volwassen mensen nood hebben aan bovennatuurlijke verklaringen, goddelijke interventies en zelfs vorige en volgende levens om zin te geven aan zaken en gevoelens en gebeurtenissen. Genoeg om de verslaving opzij te schuiven en me vol te gooien op de discussie. Niet dat ik zo nodig mensen wil bekeren tot het enige echte zuivere geloof, dat van het niet-geloven, van de zware last te weten dat we een toevallige uitkomst zijn van een ongelooflijk oud en complex genetisch algoritme dat geen begin en geen einde en geen betekenis heeft. Bekeren is mijn ding niet. Maar ik kan niet lijdzaam toezien hoe mensen die ik hoog inschat, zich laten wegglijden in sprookjes.
Ja, ik hou van sprookjes en verhalen. Ik vind ze geweldig. Het is zalig ze te vertellen en het is zalig in kaboutertjes te geloven en trollen en sprekende dieren en eenhoorns en elfjes. Vooral elfjes. En Sinterklaas natuurlijk.

tussen kerst en nieuw

Tussen kerst en nieuw in zou een mens tijd moeten hebben om na te denken en zijn gedachten te laten slepen, traag en moeizaam, en niet ijl en vluchtig,als gewoonlijk.
Maar ik schreef 'zou', want ik weet wel beter.

Tussen droom en daad staan wetten in de weg, schreef Elsschot en praktische bezwaren. Maar vooral een te kort aan tijd.

Als ik het leven zou kunnen hertekenen, dan schonk ik mezelf een leven of 4, maar dan wel simultaan. Dat zou een heel stuk minder frustrerend werken als het zappen heen en weer in een onmogelijke poging simultane levens te kunnen simuleren als je maar hard genoeg doet alsof. En dan zou ik ook nog terug willen schrijven. En tekenen. En schilderen. Liefst allemaal, want het is zonde het niet te doen.

Wat ik maar niet vatten kan, geachte opperwezen dat niet bestaat, maar aan wie moet ik het anders vragen? is waarom het aanvoelt als zonde dat ik geen tijd heb voor die dingen, maar er me gewoon te weinig simultane tijd gegeven is om alles te doen waarvan ik het gevoel heb dat ik het maar beter kan doen? Omdat ik er wat aan heb. En hopelijk ook anderen.

Een eindejaarsgedachte zowaar, met een open einde.