Ik lag in de lies in het mulle malse bleke zand tussen de hoge duin en het strand en de wind kwam naast me liggen en fluisterde in de glijdende zandkorrels en het buigende helmgras.
"Hoe heb je Meisje ontmoet?" vroeg de wind bijna onhoorbaar en zonder woorden en ik vertelde aarzelend met onhandige mensenwoorden, zoekend naar beelden, hoe ze er was, ineens. Ze had met haar linkerhand mijn rechterhand geraakt en ik had ik haar ogen gekeken die de kleur hadden van de Zee en ik ben vergeten wat ze vertelde al weet ik nog allemaal. En later stonden we op de hoge duin daar, vertelde ik de wind die luisterde. Soms zijn de dingen gewoon wat we zijn. Het was een koude winterdag aan het einde van de winter die kort was dat jaar en die snel zou wijken voor een uitbundige lente en een juichende zomer en een huilende herfst en dat jaar ging de tijd sneller dan de wil van mensen en hun verlangen om de tijd te rekken als het hen past. Het was een kille winterdag. De duinen waren hoog en verlaten. Je was strak die dag, beste wind, en beukend en guur, en je bracht haar van over Zee waar ze geboren is. De Zee was wild en bruisend en wild als een veulen. Het regende zacht en je blies de regendruppels tegen onze huid. Haar ogen hadden de kleur van de Zee en haar adem had jouw smaak.
De wind ging nog stiller liggen en het fluisteren was nog zachter als de wind kort vroeg: "Kwam ze uit Zee?"
"Ja", zei ik. "Ze was er ineens en ze spreekt niet de taal van de mensen en ze ademt zoals de wind en haar ogen zijn de kleuren van de Zee, nu eens lieflijk zachtblauw, dan weer droevig grijs, dan weer bijna roze of groen en soms worden ze hard en kil en helblauw als ijs en dan bibber ik en soms zijn ze donker als de Zee net voor de storm. Van het blauwste blauw met diep en heftig pigment en groene tonen."
Ik zweeg en de wind bleef stil naast me liggen, bang mijn verhaal te doorbreken en de Zee luwde tot ze bijna een spiegel was die voorzichtig als lichte stroop op het land spoelde om het te strelen.
"We wandelden amper die dag. Daarna dronken we thee en op het einde van de dag verdween ze zoals ze gekomen was. Ze kwam van nergens en ging nergens heen en ik verlangde niet naar haar voor ze er was en daarna miste ik haar niet. Die nacht stormde jij, brutaal en wild en ongenadig en de Zee stormde met je en jullie klauwden diep in het strand en jullie probeerde de duinen te geselen met regen.
De dag erna raapte ik wrakhout en begon mijn hut te bouwen en werd de Jongen van de Duinen. Ik kwam bij je wonen, wind en bij de Zee en bij het Meisje."
Ik dacht nog meer. Ik wou vertellen hoe ik haar ziel kon raken en zij de mijne, maar de woorden bleven weg en dat voelde goed.
Daarom zei ik, tenslotte:
"Pruisisch Blauw is dat blauw met dat rijke pigment en die groenige ondertoon. Ooit zat ik hier, wat lager. Meisje zat bij me, daar bij de palen die de golven breken en bijna zwart zijn en toch groen. We dronken witte wijn en van over Zee jaagde je een onweer naar het strand en onder de diepgrijze wolk die hoog in de lucht torende, hing een dichte sluier van regen die alle licht opslorpte en waar de Zee en de regen en de wolk in elkaar vloeiden zag ik het mooiste blauw ooit en het Meisje van de Zee fluisterde met jouw adem zonder woorden en geluid dat dat Pruisisch Blauw was en haar lievelingskleur. Of was jij dat, wind? Of de Zee?
Daarna kwam de regen aan land en vluchtten we de duinen in en we waren nat tot op ons vel toen we bij de hut aankwamen en ik was buiten adem. Het Pruisisch Blauw legde een zacht deken over de duinen.
Later die avond klaarde de hemel op en de Zee die groen was werd weer grijs en daarna ging de zon onder en zaten we samen, hier, in de lies van de duinen en het strand en we waren stil en jij lag naast ons te slapen."
Uit de klok aan de muur sluipen stilte en duisternis en ze zijn blauw en ze zwijgen en daarna verdwijnen ze in mijn vergeten. Een trein in een tunnel die nooit eindigt.
Slapeloze nachten. Buiten slaapt de nacht sluipend langsheen de uren en mijn hoofd vult zich met geritsel.
