tag:blogger.com,1999:blog-31237114725134225212024-02-18T19:19:58.717-08:00 RIX De tergend langzaam meanderende levens van Droeve Dichter, Boerken, Oude Knorpot, Gladde Zakeman, Stil Meisje, Grijze Filosoof, Buurmans en de Trage Stroom.Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.comBlogger1228125tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-75075198862555378982016-10-21T13:58:00.001-07:002016-10-21T13:58:45.909-07:00Wijngedichten 02<p dir="ltr">In de reeks dwaze gedichten over wijn:</p>
<p dir="ltr">Zo omstreeks 8 uur<br>
Ontstak ik het haardvuur<br>
En opende een Château Margaux<br>
Om haar mond plooide een grijns<br>
En ze zei na enig gepeins:<br>
O, voel jij je zo?</p>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-67086221817136866452016-10-21T13:52:00.001-07:002016-10-21T13:53:12.056-07:00Wijn gedicht 001<p dir="ltr">In de reeks dwaze gedichten over wijn nu we toch stilstaan in een structurele file:</p>
<p dir="ltr">Hij klopte bij haar aan<br>
"Mag ik bij je komen wonen?"<br>
Ze zag hem daar verlegen staan<br>
Met in zijn ene hand een Côte du Rhône<br>
Lang denken deed ze niet<br>
En zei tot zijn verdriet:<br>
"Het zal niet voor deze keer zijn<br>
Je koos de verkeerde wijn"</p>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-10421724281586019832015-03-09T13:44:00.001-07:002015-03-09T13:44:21.572-07:00Boerken en hier en nu en filosofen.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Zakenman komt wild gebarend het Donker Kot binnenvallen dat helemaal niet donker is, maar zo genoemd wordt door Dichter die donker een mooier woord vindt en beter passen. 'Het lichte huis' klinkt hem te geitenwollensokken en te pseudo Oosters filosofisch. 'Donker Kot' past veel beter de de Germaans duistere traditie en bij de Europese filosofen die de tristesse koesterden. <br />"Zo'n Sartre, een Decartes en die andere triestigaards als een Plato en een Freud en een Wittgenstein en bijgod Kierkengaard, dat opperkieken, daar wordt toch niemand wat wijzer van. Een hoop gefrustreerde mannen die denken om te denken en omdat ze niks beters te doen hebben." sneert Boerken en hij gooit het boek dat hij uit de boekenkast graaide met een smak op de grond en 'Denkers in de Ring' blijft liggen. Hij is nu goed op dreef en stinkend naar jenever en hooi en mest en dagenlang zwetend wroeten in de aarde, raast hij als een voorjaarsstorm: "Waarover ge niet spreken kunt moet ge zwijgen, of hoe zei die Zwijnenstein dat ook alweer? Hij had beter gezwegen, toch? En de Ander is de Hel? Hebt ge die vent bekeken, die Sartre? Saters waren schoon beesten in vergelijking met die schele lodderogige salamanderachtige bultenaar van Parijs. De andere? Die ging gillend lopen als de Jeanpolle binnenkwam. Ik durf wedden dat hij als kind in de spiegel keek en meteen wist wat de hel was. Het spiegelbeeld. De anderen? Mijn gat. En dan diene Kaartendinges. Ik denk dus ik ben. Allez. Proficiat! Stopt dan met denken en ge zijt dood? Zeveraars."<br /><br />En net dan valt Zakenman binnen. Breed zwaaiend en gesticulerend, zoals alleen hij dat kan, met de allure van een presidentskandidaat en de zelfverzekerde blik van de permanente winnaar. Hij vertelt luid en trefzeker dat onze hersencellen zijn als vrienden op Facebook en Boerken laat een opvallende scheet en mompelt net iets te luid dat hij toch niet naar deze scheten in een fles moet luisteren en dat ze stinken. En Knorpot, die verborgen achter een Duvel bij de haard zit te luisteren zegt "sssss, laat hem uitleggen, stomme boer" en Zakenman davert lustig verder langsheen de spoorlijnen van zijn denken en vertelt over losse verbanden die komen en gaan en meerdere verbindingen die niet allemaal even sterk zijn en over het verband tussen sterkte en gelijkenis en de vloeirbaarheid van die netwerken. Boerken neemt de fles jenever en schenkt zich een glaaske en kapt dat binnen zeggende dat zijn hersens dus vloeibaar zijn.<br />"Je hersens", zegt Knorpot ineens terwijl hij rechtstaat en de ruimte vult met het charisma van de ervaring," maken een hier en nu en dat hier en nu is een illusie, want je hersenen moeten zoveel prikkels verwerken dat ze dat slechts 2-3 seconden aankunnen en dan geven ze nog maar slechts een selectie door en daarna gaan ze het korte heden verwerken en zak je met je geest af in het verleden. Bovendien werken onze zintuigen niet simultaan, wat het werk van die hersenen extra moeilijk maakt."<br /><br />Hij ademt even.<br /><br />"Onze hersens zijn lui. En daarom geven ze niet zoveel om het heden. Ze pikken er de belangrijkste prikkels uit. Dat doet je krokodillenbrein. Honger. Dorst. Lust. Hebzucht. Gevaar. Angst. Al de rest pikt de geest maar karig op, om het met zeer kleine teugjes te mengen met het geheel eigen beeld van het recente verleden dat geprojecteerd wordt in de toekomst. Conclusie. Ons brein is lui. We denken met onze krokodillenhersenben. Het nu bestaat niet en elke nu is totaal subjectief."<br /><br />Zakenman grijnst. "Ge-wel-dig", zegt hij, "wow man, dat ga ik morgen al meenemen in mijn lezingen waarin ik mensen inspireer om te durven veranderen. Je leert me hier waarom mensen van nature uit niet veranderlijk zijn. Door onze luie hersenen."<br /><br />Er valt een korte stilte en dan zegt Stil Meisje: "Misschien moet je de wetenschappelijke artikels lezen, Zakenman, niet voor de conclusies, want die hoorden we al, maar voor de manier waarop die dingen onderzocht en bewezen werden, want dié kunnen je helpen, denk ik."<br /><br />Zakenman knikt en Boerken mokt en Knorpot gaat weer zitten en Meisje maakt witloof met spekjes en kaassaus in de keuken. Dichter kijkt naar buiten in het late licht van een van de eerste lentedagen en boven de mesthoop vliegen drie kleine vleermuizen hun onnavolgbare routes en hij wenkt Boerken en vraagt: "wat zie je?"<br />"Drie vleermuizen boven de mesthoop", zegt hij.<br />"Ik ook", zegt Dichter. En met een knipoog. "Dus zo uniek is mijn heden niet."<br /><br />Verzonden vanaf mijn BlackBerry 10-smartphone.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-23973963542261931342015-03-09T13:43:00.000-07:002015-03-09T13:43:07.585-07:00Kleine Rakker deel 9<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kleine Rakker,<br /><br />Je hebt gelachen naar me en ik voel me champagneluchtigblijcontent.<br /><br />Voila. Dat heet: met de deur in huis vallen. Ik ben nogal visueel en dus zie ik dat meteen voor mij: met de deur vallend in huis, bwaaam plat op de buik. Daar zou je om lachen, later. Maar ik heb het nu over die wat fijnere variant van lachen: naar iemand lachen. En dat deed je. Naar mij.<br /><br />Je had al eerder gelachen. Ik zag de foto's en filmpjes op Facebook. Dat de sociale media ons verder uit elkaar zouden drijven, is nonsens. Wat zurige mensen ook mogen beweren. Er is altijd wel iets dat nieuw is en anders en daar houden sommige mensen niet van omdat hun geest bekrompen is en hun hersens gekneld zitten in de te kleine doos die behoudsgezindheid heet. <br /><br />Ik had je al zien lachen naar je mama en je papa, je meter Chris en je tante Lisse. Maar als je mij zag, dan keek je alsof je net een zure augurk had gegeten. Toen ik klein was, las mijn mama die jouw overgrootmoeder is, mij voor uit de boekjes van Dick Bruna. Die meneer Bruna is een van de grootste kunstenaars uit de vorige eeuw, kleine Rakker. In een van de boekjes duiken groene dametjes op, die dus de kleur hebben van zure augurken en ook zo kijken. Ik ben ze nooit vergeten. Kijvend gaan zij door het leven en maken er een trieste vertoning van. Ik heb ze mijn leven lang gemeden, dat soort mensen. Dank je mama.<br /><br />Zo keek je dus, als je mij zag. Zoals die groene dametjes. Tot je gisteren besloot dat ik bij je hoorde, door me toe te lachen.<br /><br />Je stond op mijn schoot. Stond. Want soms weiger je koppig je beentjes tot zit te plooien, alsof zitten een beetje te onnozel is voor een flinke 12 weken oude jongen. En ineens lachte je me toe. En dat voelde zalig. Punt. Ik kan wel proberen dat te beschrijven, maar liever niet. Woorden schieten tekort.<br /><br />Voorlezen, kleine Rakker, is iets tussen kinderen en volwassenen en omgekeerd. Het schept een blijvende band, omdat het avontuurlijke paden tekent in ons geheugen die nooit verdwijnen.<br /><br />Later lees ik jou ook voor uit Dick Bruna. En leer ik je Rupsje Nooitgenoeg kennen. En lees ik uit de verzamelde werken van die heerlijke Annie M.G. Schmidt. Jip en Janneke. Pluk. Otje... en daarna ook over Kikker en zijn vrienden. Vraag maar aan je mama Lore en aan tante Lisse. Wedden dat ze stiekem meeluisteren? En dat ze nog hele verhalen en zinnen en namen uit het hoofd kennen? <br /><br />Vorige week was ik op bezoek bij jou en je mama. En wat deed je lieve mama? Behalve je laten drinken bij haar? En wat bekeek ik met smeltend hart? Mama las je voor en je keek gespannen toe. Jij wordt nooit zuur, wist ik zeker. Want mama heeft het kind bewaard dat ze ooit was en is de volwassene geworden die ze als kind opgevoed heeft.<br />Jij kleurt niet augurkenzuriggroen, maar zalig rozerood en lief lavendelblauw en warm wangenroze en luchtig limoengroen en knallend korengeel en...<br />Lang leve het schone voorlezen. Ik ben er klaar voor. <br /><br />Tot morgen. Dan kom je zon tanken op ons erf.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-5380473857179547162015-03-09T13:41:00.001-07:002015-03-09T13:41:41.873-07:00Kleine Rakker, deel 8<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kleine Rakker,<br /><br />Gisteravond was je op bezoek. Helemaal alleen. Je mama en papa waren voor het eerst zonder jou op pad en jij dus zonder hen en je deed dat bijzonder goed, kleine makker.<br /><br />Je was er al toen ik thuis kwam met de paarden op de trailer. Tijdens de jumping, daar in de polders aan de andere kant van de Trage Stroom, hadden vrienden me gevraagd wanneer ik nog eens een stukje zou schrijven over Kleine Rakker. Ik lach dan een beetje onwennig. Je schrijft wel om gelezen te worden en toch blijft het vreemd daarop aangesproken te worden. <br /><br />Nu dus. Schrijf ik een stukje.<br /><br />Het was gisteren een fijne dag, Nout. Jouw nonkel Yannick had een super dagje en reed de paarden sneller over de hindernissen dan we ooit durven hopen hadden en dus ook sneller dan de andere deelnemers. Met Branco ging hij als een weerlicht. Branco. Ons eerste veulen, ooit. Het veulen van Undra, het kleine dappere en snelle paardje van jouw mama, dat nu ergens in Italië woont. Undra zou fier zijn op haar Branco van 't Vliegveld, zoals de omroeper hem noemde, want vliegen deed hij. En dat is bijzonder, immers tweemaal was Branco bijna dood en tweemaal vocht hij dapper terug en kijk, gisteren won hij overtuigend. Een mirakelpaard. En wij blij.<br /><br />Je peter Rik ging wel nog even uit de bocht, gisteren middag. Of beter: door het lint. Toen nonkel Yannick en Branco tijdens hun spannende rit door hun laatste tegenstander opzichtig gehinderd werden, schold ik daarna de vader van dat valse rotjoch de huid vol, brullend en zonder schroom. En dat voor alle aanwezige publiek. Je tante Lisse hield me wijselijk in toom of ik had hem aangevlogen. Als iemand aan mijn 'clan' komt, dan word ik een woest dier, Nout. Dus o wee als iemand ooit een vinger naar jou zou uitsteken. <br /><br />Ik kwam thuis en je was er al. Je meter Chris zat over je heen gebogen en jij lachte haar toe. Ik vond dat beeld zo mooi, dat ik er een inwendige foto van genomen heb en die heb ik een plekje gegeven in mijn geheugen. Daarna dronk je een beetje moeizaam van de fles, want je drinkt veel liever bij mama merkten we en na even worstelen tegen de loomheid van een vol buikje en de warmte van een zoemende kachel, viel je in slaap in mijn armen en daar ben ik je dankbaar voor. Je lag 20 minuten op mijn buik te slapen en ik genoot ervan. Intens.<br /><br />Toen je mama en papa je kwamen ophalen, zat je op schoot tegen me aan en we keken samen voetbal op televisie en je voetjes schopten stevig mee en je voetbalde beter dan wat we daar op het scherm te zien kregen, want dat was zielige pottekestamp. Samen naar voetbal kijken: op dat moment voelde ik me echt grootvader en wist ik zeker dat jij en ik dat goed gaan doen, kleine rakker, dat grootvader-kleinzoon ding. <br /><br />Straks ga ik die lederen bal oppompen, die al een paar jaar doelloos in de garage ligt en ik speur in de tuin waar ik de doelpalen ga planten.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-54000739675402139642015-03-09T13:17:00.000-07:002015-03-09T13:17:14.246-07:00Kleine Rakker, deel 7<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kleine Rakker,<br />
<br />
(die nu even snel groeit als de knoppen aan de bomen en de narcissen in onze weides en de sneeuwklokjes in de perken) <br />
<br />
Vandaag hing de lente in de lucht. De wieken van de windmolens wat verderop maalden lui de weinige wind tot een beetje elektriciteit. Ik had nooit gedacht, Nout, dat ik nog samen met jou naar dat soort windmolens zou kijken. Ik was als tiener een enorme tegenstander van kernenergie en ik herinner me bevlogen spreekbeurten waarin ik mijn klasgenoten fanatiek vertelde over de gevaren van nucleaire energie en hen wees op de alternatieven, als daar zijn: windmolens. Ik geloofde nooit dat dat ook gebeuren zou, toen. Het was een mooie droom.<br />
<br />
De lente hing in de lucht en zo tegen de witte op het zuiden kijkende bakstenen muren van onze stallingen, bouwde de lage zon een weldoende warmte op waarin ik me koesterde als een kat achter glas. Ik doezelde een heel deel van de middag weg, zonnend in een strandzetel bij de witte muur. <br />
<br />
En dan was je mama er. Je mama die mijn dochter is. En jij reed met haar mee, in die high-tech aluminium buggy van je met de ultrasone fantastisch wendbare wielen en de vele bergvakken. Ze reed je voor. Het erf op. Waar we wonen en leven tussen de paarden en de weides en de stallen. Ze reed jou tot bij waar ik lag te sudderen op een laag vuurtje. <br />
<br />
Je had een hoogst aaibaar pakje aan waarmee je er uitzag als een kleine teddybeer, met oortjes en al. Schattig is het woord dat het beste omschrijft hoe je er uitzag. Later ga je dat ongetwijfeld vervelend vinden: schattig, maar nu kan je nog niet protesteren en daar maak ik gebruik van. Schattig.<br />
<br />
Je sliep, diep in het kuipje van je high tech sportbakske op 4 wielen en onder je mutsje kneep je je ogen extra dicht, want het eerste zonlicht was je te fel. Je werd geboren toen de dagen het kortste waren en de nachten dus lang en donker. En daarna regende het een hele maand januari lang en was het triest en kil en grijs en donker. En nu was er dan de zon. Mama gaat zonnecreme halen, zegt ze, om je tere witte velletje te beschermen. Ik knik goedkeurend. Je hebt niet die zuiderse huid van je peter, merk ik, maar wel de Noordelijke van je mama en je papa.<br />
<br />
Er hing lente in de lucht. Dat ruik je. En hoor je. En zie je.<br />
Als ik 's ochtends de paarden eten geef, dan hoor en zie ik de merels en de mussen en de meesjes en lijsters en de roodborstjes vrolijk kwetterend in de bomen en de struiken vertellen over de lente en de lange dagen vol zonneschijn en warmte. <br />
<br />
Je kwam op bezoek, Nout. Met je mama.<br />
Je sliep nog een poos en je mama en je meter en je peter babbelden, zittend op een bank tegen de witte muur, genietend van de zon. Daarna dronk je bij je mama en daarna vroeg ze jou of je bij je peter wilde zijn en ik aarzelde niet. Ik nam je in mijn handen en voelde hoe stevig jij al zit en hoe zwaar je wordt en verder voelde ik allerlei dingen die als je ze probeert te vatten in woorden, elk woord te groot en te ruw en te grof lijkt en ik daar dus maar niet aan begin. <br />
<br />
Weet je, Nout, wat het gevoel het beste omschrijft is een eenvoudige zin. Het voelde goed.<br />
<br />
Het voelde goed.<br />
<br />
Daarna kabbelde de dag gewoon verder.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-55238662060922996662015-03-09T13:15:00.000-07:002015-03-09T13:39:48.391-07:00Kleine Rakker, deel 6<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kleine Rakker,<br />
<br />
Ik ken de uitdrukking 'groeien als kool'. Mijn generatie doet niet zo aan tuinbouw. Onze grootouders wel. Die hadden een fikse moestuin achter het huis. Waarin onder andere kool groeide, denk ik. En die kool zal dan wel snel gegroeid hebben. Ik stel me daarbij voor dat je een zaadje in de grond stopt en een week later een fikse ronde bloemkool oogst. Zoiets. <br />
<br />
Mijn grootouders hadden een fikse moestuin en te weinig tijd om na regen en zonneschijn het snel woekerende onkruid te lijf te gaan en daar dienden dan de handjes van de kleinkinderen voor. Ik zou liever gevoetbald hebben, of gefietst of in de bomen geklauterd, maar dat mocht niet. De moestuin was een heilige plek waarin niet gespeeld mocht worden en waarin kinderarbeid de normaalste zaak van de wereld was, daar ergens in de vorige eeuw. Behalve onkruid uittrekken heb ik ooit een aantal keer aardappelen gerooid, onder het toeziend oog van een meester-moestuinier-op-rust en dus deed ik niets goed en alles verkeerd.<br />
<br />
Kortom, Nout, ik heb niet alleen geen talent voor de moestuin, ik heb er een afkeer van gekregen. Ik weet dus niet hoe snel kool groeit en daarom durf ik niet zomaar losweg te schrijven dat jij groeit als kool. <br />
<br />
Maar groeien doe je wel snel. Heel snel. Soms zie ik je een paar dagen niet. Als ik weer eens van de ene kant van de lage landen naar de andere reis als een soort circus-attractie en daarna thuis kom en jou kom opzoeken. Dan ben je telkens zo ongelooflijk veranderd. Ongelooflijk. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven. Hoe kan een mensje zo snel groeien? En veranderen. Mijn verstand kan dit niet helemaal bevatten en ik probeer het niet eens. Soms is niet begrijpen en de dingen gewoon ondergaan en je er zonder meer in onder dompelen een fijn gevoel. <br />
<br />
Je lag vandaag te slapen op de schouder van je grootmama die mijn lief is en jouw mama,die mijn dochter is, zat naar je te kijken en ik keek op mijn beurt naar jullie drie en dat beeld heb ik heel bewust opgeslagen in mijn visuele geheugen. En voor de veiligheid nam ik er ook een foto van. Je weet nooit hoe dat geheugen me in de steek laat, ooit.<br />
<br />
Binnen een paar zomers mag je me komen helpen. In de tuin groeit vreselijk veel onkruid na regen en zonneschijn en ik heb te weinig tijd. Grapjeeeeeh!</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-90002108261973529812015-03-09T13:14:00.000-07:002015-03-09T13:14:00.002-07:00Kleine Rakker, deel 5<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kleine Rakker,<br /><br />deel 7 over Goesting (en ik tel als de kraaien dus)<br /><br />Misschien moet je grootvader die dit schrijft je een keer proberen uitleggen wat die nu eigenlijk doet hele dagen, behalve door het het vlakke land daar in het Noorden reizen, het groene land van dijken en dus polders en koeien en dus kaas en melk en van strenge regeltjes en wetten en deugden en ondeugden en dus piskleurig water dat de naam bier draagt en aardappelen in reepjes in olie die fier frieten heten te zijn en die opgegeten worden in de vreemdste combinaties behalve handgemaakte mayonaise met stoofvlees op grootmoeders wijze.<br /><br />Ja. Je grootvader doorklieft hele dagen Nederland in zijn roestkleurig oranje ASO-bak en doet weinig anders dan met mensen babbelen of voor mensen staan babbelen en gesticuleren met grote gebaren en wild heen en weer lopen en tekenen op borden en flipcharts en er onleesbare dingen bij kribbelen in iets wat ooit een handschrift is geweest en waarover, binnen een paar eeuwen een archeoloog een dikke scriptie schrijven zal, die kant noch wal raakt. <br /><br />Voila. Dat was het.<br /><br />Dat is wat ik, die grootvader van jou, hele dagen doe. Verheven boven het verkeer cruisen in een veel te grote pickup truck met de Vaughan Brothers schallend in de cabine en met mensen palaveren en op een scherm plaatjes tonen en er vertellingen bij bedenken.<br /><br />Tsjonge denk je. Zo. En kan je daar centjes mee verdienen? Want dat is allemaal wel goed en wel, maar als je jarig bent en met Pasen en Kerstdag en Nieuwjaar en weet ik veel welke aanleidingen er nog allemaal tussen die festiviteiten, wil je wel kadootjes en je zal al snel weten dat die niet uit de wolken regenen maar met de centen uit de muur gekocht en betaald worden en dat om die centen in de muur te krijgen, de meeste mensen zagend en klagend elke dag vroeg opstaan om ergens 'naar hun werk te gaan' om dan 's avonds slecht gehumeurd en moe thuis te komen en dat allemaal om die centjes in de muur te krijgen om ze er uit te halen om kadootjes te kopen. Nu nog. Binnenkort doen we dat allemaal met onze smartphone.<br /><br />Wel, Nout, peter Rik werkt ook. Wat hij doet, dat babbelen, is werken. En peter Rik doet dat niét tegen zijn zin. Integendeel. En peter Rik is pas tevreden als hij bij de mensen een lach op het gelaat kan schilderen en ze bovendien nieuwsgierig kan maken om nieuwe dingen te ontdekken en proberen en als ze goesting krijgen. Onthou dat woord, kleine rakker: goesting. Het is zowat het mooiste woord ter wereld. Twitteraars (voor je begrijpt wat dat is, ben je allang toe aan een ander medium) zetten wel eens #zinin, maar dat is slechts de slappe schaduw van goesting. <br /><br />Dan komen ze 's avonds met een dikke smile op hun gelaat thuis en dan vragen de kinderen: waar komt die glimlach vandaan, mama/papa? Waarop mama/papa zegt: "Ik heb goesting." Wat soms tot misverstanden leiden kan, omdat er ook een andere goesting is, een waarover ik het met jou eens zal hebben als je vijftien bent of zo.<br /><br />Spreek dat woord eens uit, Nout. Proef het. Goesting. Lekker he.<br /><br />Goesting!<br /><br />Peter Rik maakt goesting. <br /><br />Verzonden vanaf mijn BlackBerry 10-smartphone.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-62841097424527787882015-03-09T13:11:00.000-07:002015-03-09T13:12:14.719-07:00Je Suis Rik<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik heb een poos gewacht. De schok was te groot en er verzamelden zich zoveel woorden in mijn geest, dat mijn hele denken een infarct deed en er alleen zwart verscheen. Of zoals bij Kamagurka: wit. Want zwart is wit en omgekeerd.<br />
<br />
Ik voelde me erg betrokken. Net als elk van u. <br />
<br />
Ik teken. Ik schrijf. Ik teken niet veel meer. Ik tekende cartoons. Vroeger. Toen ik jonger was. Mijn cartoons wonnen nu en dan een prijs en hingen in Knokke. Ik karikaturiseerde mensen en situaties. Dat doe ik slechts sporadisch meer. Gewoon. Het hield op. Gezin, maar vooral werk en ambitie vraten de tijd aan die je nodig hebt om creatief te zijn. En ik heb die tijd zelden terug gestolen om me achter het witte blad papier te zetten en potlood en stift te hanteren. De gom, daar hou ik niet zo van. Net zoals ik niet graag snoei.<br />
<br />
Ik hanteerde een milde vorm van humor. Nooit kwetsend. Ik kan dat verstoppen onder het schaamlapje 'Vlaamse aard' zoals ik de afgelopen dagen in de media horen kon, maar doe dat niet. Ik ben bang. Bang om te kwetsen. En ook dat is een leugen. Ik ben bang (jawel, bang) om door anderen gekwetst te worden. Ik hou ervan geliefd te worden. En dus ben ik bang mensen te kwetsen. Want dan kwetsen ze je misschien terug. Scherpte lokt scherpte uit. Soms keren ze je gewoon de rug toe en negeren ze je. Ook dat ervaar ik als pijnlijk. Ik hanteerde dus de milde vorm van humor. Uit zelfbehoud. En, geloof ik graag, toch ook omdat ik gewoon niet graag mensen kwets. Ik heb een hoge mate van medelijden in me.<br />
Daarmee wil ik alleen vertellen, dat ik de grootst mogelijke bewondering had en heb voor de tekenaars bij Charlie, die ook mijn goden waren. Om hun ongelooflijke moed en onafhankelijkheid. Niet zoekend naar dat geliefd worden, zoals ikzelf. Maar scherp de dingen in vraag stellen. Door bijtende satire soms. Vaak erg eenzaam. Denk ik.<br />
<br />
Vastigheden leiden tot verstarring, Verstarring is als een meer zonder nieuwe toevoer. Het droogt uit en wordt ziek en troebel. Het stinkt. Satire zaait twijfel. Twijfel laat de verstarde monumenten wankelen en brengt ze tot leven. Twijfel maakt mensen beter. Twijfel maakt de wereld beter. Twijfel bezielt. Fanatisme ontzielt. Fanatisme is de ultieme vorm van verstarring.<br />
<br />
Vorig jaar rond de jaarwisseling, tekende ik op mijn splinternieuwe Microsoft Surface twee cartoons over Jezus. Een waarbij de os en de ezel vervangen worden door een windturbine en een waarin Jezus, gebukt onder het kruis op zijn rug, een selfie neemt. Ik leef nog. <br />
<br />
Nu ik aan het schrijven ben over kwetsen en gekwetst worden en zelfcensuur, moet ik het even over dat schrijven hebben. Want met de komst van de Blackberry, ben ik weer beginnen schrijven. Ik gebruik de mazen van de tijd, de plooien en kreuken die vallen tussen de dingen van het dagelijkse leven, om op dat toestelletje te rammen en Schrijverijtjes te maken. Dat doe ik nu reeds een jaar of 5. En ik heb tot mijn eigen schade geleerd ook hier milder te worden. Want al schrijvend namen de woorden soms een loopje met me en ik heb mensen gekwetst en geschokt. En achteraf had ik daar spijt van. Ik heb geleerd hoeveel impact woorden hebben. Nog steeds. Ik schrijf mijn stukjes en merk hoe ik daarmee mensen raak. Soms dieper raak dan ik wil. Of soms geheel anders dan ik bedoelde. Of kon vermoeden. <br />
<br />
Toch heb ik nooit overwogen om te stoppen met schrijven. Er is geen reden. Noch om te schrijven. Noch om ermee te stoppen. Als mijn schrijven is wat mensen 'een roeping' noemen, dan is het dat: een roeping. Geroepen worden. misschien is het ook een weinig bescheiden vorm van zelfverheerlijking: kijk eens wat ik allemaal kan. Hou van me. als ik kots in de goot onder het kwijl, half dood.<br />
<br />
Schrijven is iets geworden als ademen. Dat doe ik gewoon. Anders ga ik dood.<br />
<br />
Deze week gingen mensen dood omdat ze ademden. <br />
<br />
Je suis mijzelf. En U ook.<br />
<br />
Verzonden vanaf mijn BlackBerry 10-smartphone.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-34400208748856340152015-03-09T13:09:00.001-07:002015-03-09T13:44:37.791-07:00Kleine Rakker, deel 4<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kleine Rakker,<br />
<br />
Het is weer enige dagen geleden dat ik iets schreef voor je. <br />
Een mens heeft altijd wel duizend en een uitvluchten in de aanbieding om te verklaren waarom dingen niet gedaan worden. Gebrek aan tijd is meestal het meest populaire en wie niet nauw kijkt, zou het nog geloven ook. Maar met het schrijven is het net als met de liefde en het lezen: je moet er tijd voor maken, nemen en desnoods stelen. Anders dreigt het bij intenties te blijven. En spijt achteraf.<br />
<br />
Ja, Nout, uw Peter Rik kan een aardig potje filosoferen en flink doorzagen. Hij heeft zichzelf niet zomaar Oude Knorpot genoemd. Toen hij vroeger, in de tijd dat de dieren nog spraken en televisies een meter diep waren en telefoons aan een draad in de muur zaten, in het poëzie album van zijn dochters (waaronder uw eigen mama) oprecht "Oude Knorpot" schreef bij 'wat wil u later worden', had hij er geen vermoeden van dat hij dat ook daadwerkelijk worden zou, maar al bij al is het wonderlijk geslaagd. Trouwens, een poëzie album is een soort papieren versie van Facebook uit de vorige eeuw. Die waarin je mama en papa geboren werden en voor hen je grootouders, over-en overover- en ja overoverovergrootouders, die zelfs uit de eeuw daarvoor kwamen. Het is een onwezenlijk gevoel, bedenk ik net, is dat ik dus 5 generaties heb gekend. Van toen er nog geen auto's of vliegtuigen waren tot dit stukje schrijven op een smartphone en met de wereld delen. <br />
<br />
Misschien ontstaat daar mijn nood tot geschiedenis schrijven. Al moet ik opletten niet te veel beloftes te maken. Een kinderboek schrijven, dat zal me wel lukken, maar of ik de moed bijeen geraapt zal krijgen om de geschiedenis van 5 generaties te schrijven, lijkt me zeer twijfelachtig. Ik ben de man van de wispelturige sprintjes en dat lijkt me eerder een soort eentonig lange marathon. <br />
<br />
Stukjes schrijven als dit, is even loslopen. Een jogging in het bos. Een Schrijverijtje maken.<br />
<br />
Mensen komen naar me toe. "Ik lees je stukjes over Kleine Rakker", zeggen ze "En over de Zee en Meisje enzo". Schrijven is iets dat je in je eentje doet. Je weet dat er lezers zijn, tenminste, dat hoop je. En als je ze dan ontmoet, weet je niet hoe je je gedragen moet. Mijn excuses als ik dus een beetje lomp reageerde en ook geen antwoord gaf op "Wanneer schrijf je nog eens iets?" <br />
<br />
Nu dus. Want ik zit gevangen in de diepe vouwen van tijd en ruimte, ergens op een hotelkamer in een stad in een land en dan is er tijd op overschot en volgt het schrijven als vanzelf. Beter dan in de bar te zitten, kan ik vertellen hoeveel je al veranderd bent. Soms zie ik je een of twee dagen niet. Dan lijk je zoveel groter en sterker geworden. Je kijkt de wereld steeds bewuster aan. Je grootvader (wat moet ik mezelf steeds opnieuw overwinnen om dat te schrijven over mezelf, niet omdat ik dat erg vind of zo, maar omdat het besef maar niet landen wil) gaat net het omgekeerde doen en de ogen sluiten voor de wereld zo dadelijk. Hij doet dan de lichten uit, legt de smartphone opzij, sluit de ogen en zoekt de stilte en rust van de slaap. Doe dat nou ook maar, flinke Rakker. Het Zandmanneke komt langs. Slaap wel en droom zacht.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-2681626472465153242015-01-09T00:17:00.002-08:002015-01-09T05:49:51.430-08:00Jezus en de cartoon en de schrijver en Charlie.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyymSHYQ9ml_-qSIdlDGtJaL2pf3HuForOhATitkVMVKygPopAtyIjrVgLgqnydzY7NlhRZ48CdBKFqJXo7r1uTRBQrEeNfe4mFfHKls6I-qPZidowqTlHdz6JlsTqTT0-zW1bMdaVGQ/s1600/selfie+002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyymSHYQ9ml_-qSIdlDGtJaL2pf3HuForOhATitkVMVKygPopAtyIjrVgLgqnydzY7NlhRZ48CdBKFqJXo7r1uTRBQrEeNfe4mFfHKls6I-qPZidowqTlHdz6JlsTqTT0-zW1bMdaVGQ/s1600/selfie+002.jpg" height="179" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Ik heb een poos gewacht. De schok was te groot en er verzamelden zich zoveel woorden in mijn geest, dat mijn hele denken een infarct deed en er alleen zwart verscheen. Of zoals bij Kamagurka: wit. Want zwart is wit en omgekeerd.<br />
<br />
Ik voelde me erg betrokken. Net als elk van u. <br />
<br />
Ik teken. Ik schrijf. Ik teken niet veel meer. Ik tekende cartoons. Vroeger. Toen ik jonger was. Mijn cartoons wonnen nu en dan een prijs en hingen in Knokke. Ik karikaturiseerde mensen en situaties. Dat doe ik slechts sporadisch meer. Gewoon. Het hield op. Gezin, maar vooral werk en ambitie vraten de tijd aan die je nodig hebt om creatief te zijn. En ik heb die tijd zelden terug gestolen om me achter het witte blad papier te zetten en potlood en stift te hanteren. De gom, daar hou ik niet zo van. Net zoals ik niet graag snoei.<br />
<br />
Ik hanteerde een milde vorm van humor. Nooit kwetsend. Ik kan dat verstoppen onder het schaamlapje 'Vlaamse aard' zoals ik de afgelopen dagen in de media horen kon, maar doe dat niet. Ik ben bang. Bang om te kwetsen. En ook dat is een leugen. Ik ben bang (jawel, bang) om door anderen gekwetst te worden. Ik hou ervan geliefd te worden. En dus ben ik bang mensen te kwetsen. Want dan kwetsen ze je misschien terug. Scherpte lokt scherpte uit. Soms keren ze je gewoon de rug toe en negeren ze je. Ook dat ervaar ik als pijnlijk. Ik hanteerde dus de milde vorm van humor. Uit zelfbehoud. En, geloof ik graag, toch ook omdat ik gewoon niet graag mensen kwets. Ik heb een hoge mate van medelijden in me.<br />
Daarmee wil ik alleen vertellen, dat ik de grootst mogelijke bewondering had en heb voor de tekenaars bij Charlie, die ook mijn goden waren. Om hun ongelooflijke moed en onafhankelijkheid. Niet zoekend naar dat geliefd worden, zoals ikzelf. Maar scherp de dingen in vraag stellen. Door bijtende satire soms.Erg eenzaam vaak. Denk ik.<br />
<br />
Vastigheden leiden tot verstarring, Verstarring is als een meer zonder nieuwe toevoer. Het droogt uit en wordt ziek en troebel. Het stinkt. Satire zaait twijfel. Twijfel laat de verstarde monumenten wankelen en brengt ze tot leven. Twijfel maakt mensen beter. Twijfel maakt de wereld beter. Twijfel bezielt. Fanatisme ontzielt. Fanatisme is de ultieme vorm van verstarring.<br />
<br />
Vorig jaar rond de jaarwisseling, tekende ik op mijn splinternieuwe Microsoft Surface twee cartoons over Jezus. Een waarbij de os en de ezel vervangen worden door een windturbine en een waarin Jezus, gebukt onder het kruis op zijn rug, een selfie neemt. Ik leef nog. <br />
<br />
Nu ik aan het schrijven ben over kwetsen en gekwetst worden en zelfcensuur, moet ik het even over dat schrijven hebben. Want met de komst van de Blackberry, ben ik weer beginnen schrijven. Ik gebruik de mazen van de tijd, de plooien en kreuken die vallen tussen de dingen van het dagelijkse leven, om op dat toestelletje te rammen en Schrijverijtjes te maken. Dat doe ik nu reeds een jaar of 5. En ik heb tot mijn eigen schade geleerd ook hier milder te worden. Want al schrijvend namen de woorden soms een loopje met me en ik heb mensen gekwetst en geschokt. En achteraf had ik daar spijt van. Ik heb geleerd hoeveel impact woorden hebben. Nog steeds. Ik schrijf mijn stukjes en merk hoe ik daarmee mensen raak. Soms dieper raak dan ik wil. Of soms geheel anders dan ik bedoelde. Of kon vermoeden. <br />
<br />
Toch heb ik nooit overwogen om te stoppen met schrijven. Er is geen reden. Noch om te schrijven. Noch om ermee te stoppen. ls dit is wat mensen 'een roeping' noemen, dan is het dat: een roeping. geroepen worden. misschien is het ook een weinig bescheiden vorm van zelfverheerlijking: kijk eens wat ik allemaal kan. Hou van me. als ik kots in de goot onder het kwijl, half dood.<br />
<br />
Schrijven is iets geworden als ademen. Dat doe ik gewoon. Anders ga ik dood.<br />
<br />
Deze week gingen mensen dood omdat ze ademden. <br />
<br />
Je suis Charlie.<br />
<br />
Verzonden vanaf mijn BlackBerry 10-smartphone.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-84964583818242585152014-12-21T01:54:00.001-08:002014-12-21T02:51:53.159-08:00Kleine Rakker deel 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Kleine Rakker,<br />
Daar stond ik dan. <br />
<div class="text_exposed_show">
Het was hoogzomer en tropisch warm en ik stond te zweten als een paard
op een waggelende tafel die elk moment dreigde om te kieperen, met een
loodzware en veel te grote en logge extra grote houten pallet in mijn
handen die ik probeerde over een houten balk te duwen en waarbij ik
moest veranderen van onderhands in bovenhands grijpen. Ik zocht
ontsnappingsroutes en vond er geen. Slim was het niet en eigenlijk was
het totaal onverantwoord, maar voor dat soort overpeinzingen was het te
laat.<br />
Iets in me had me bevolen een boomhut te bouwen in de
kastanjelaar en daar was ik dan maar aan begonnen. En die pallet daar
ruim 2 en een halve meter hoog, was het fundament. Ik ben redelijk
verstandig, maar ook dom en hulp vragen is niet mijn sterkste kant...<br />
Ik heb het overleefd en de boomhut staat er, hoog in de boom en ik denk
dat het me niet bevolen werd, maar netjes gevraagd. Door jou, Kleine
Makker. Of verbeeld ik me dat?<br />
Ze staat er. Brent en Arthur
spelen er in. Ze zorgen ervoor dat de boomhut gaat ademen en dus leven.
Ik heb de toegang zo gemaakt, dat ik wel jong moet blijven en behoorlijk
lenig van lijf en leden en zot in de kop om er te raken. Soms moet een
mens zichzelf wat helpen, zeker bij het stoppen van de tijd die
ongenadig voorwaarts staat. <br />
Dit is dus de deal, Kleinzoon van
me: jij hebt je boomhut in onze kastanjelaar en in ruil help je me de
tijd te bevechten, want ik heb geen zin in dat oud worden.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj14AON1rkRSDKGW6rgkbWuwwI3EV-O5XnXNQsfda6KDsrVLqmS_VZsjREA48cMXgIf6zqUg6ZnKg6KK0Rx-dPmhpE4Lu1zZR0vB0GaG79G2B6GI1SGLrMrPGjySrncXN7tpRnQC_tO7Q/s1600/a+hutteke.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj14AON1rkRSDKGW6rgkbWuwwI3EV-O5XnXNQsfda6KDsrVLqmS_VZsjREA48cMXgIf6zqUg6ZnKg6KK0Rx-dPmhpE4Lu1zZR0vB0GaG79G2B6GI1SGLrMrPGjySrncXN7tpRnQC_tO7Q/s1600/a+hutteke.jpg" height="320" width="180" /></a></div>
</div>
</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-64315920344869674932014-12-17T02:20:00.001-08:002014-12-17T02:20:42.184-08:00Verhakselde tijden<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="EN"><div dir="LTR">
Het regent en in de druppels op de ruit schitteren de lichten van de straat in het eerste licht van de dag en de wind is een onrustig kind dat door de straten holt achter een onzichtbare bal die stuitert langs de gevels en de daken. De ramen buigen en de dakpannen rammelen en in Het Donker Kot zit Dichter te schrijven aan een zin zonder einde en Meisje zit iets verder en ze kijkt hoe hij schrijft en in de stallen slapen de paarden in het duister en de windstilte en Boerken ploegt met zijn laarzen door de vette modder en Knorpot staat ergens voor een ram met de handen diep in de zakken en hij zeurt tegen zichzelf en de wereld en ergens op een snelweg in het Noorden zit Zakenman in een auto tussen de andere auto's en de rode stoplichten van de file zijn duizenden parels in de druppels op de voorruit. De tijd glijdt. Hortend en stotend en hakkelend en alles wordt verhakseld en verpulverd en tot gruis gemalen. Op radio rammen jachtige stemmen allerlei woorden in zijn kop en hij hoort het niet. Dichter schrijft de lange zin die zwelt en bolt en dan weer dun wordt en lijzig en die kronkelt en aarzelt als een kleine beek in de lage brede vallei. Grijze wolken van waterverf varen van links naar rechts over de snelweg.</div>
</span></div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-60243381955820160412014-12-17T02:19:00.002-08:002014-12-17T02:19:17.448-08:00Nachtraven in het donker<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="EN"><div dir="LTR">
Nachtraven onder elkaar, kijkend naar elkaar en wachtend op iets en de wereld is blind en er is niets en nergens en de raven scharrelen in het donker en ze delen en krijsen en krassen en de koningen vermaken zich terwijl predikers preken over leeuwen en stilte en regen en het luisteren van de kleuren en het wachten voor de storm terwijl de wind naar de zwarte veren likt en de kromme vleugels buigt en de aarde verdwijnt, een donkere roes na de lente en het breken van de akkers waarover de paarden het land de ploeg trokken voor het avond werd en de wolken in mijn hoofd verdwenen.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Ik ben moe. Ik ben niet moe. Wat wil ik dat ik doe. Ik ben een mens. </div>
<br />
<div dir="LTR">
Veilig op de wereld. Wandelend. De hemel boven me. De aarde onder mijn voeten. Modder eigenlijk. Het ruikt naar nat bos. Hier.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Een trein met zestien wagons. Zwart. Niemand aan boord. Arriveren. Meisje is er niet. Ik zoek. Ik vind niet. Verdwenen. De trein komt vanuit de bocht en de heuvel en de horizon en de tijd en het niets. Ik zoek en vind niet. Ik zoek haar. Zocht haar.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Het ruikt naar koffie. Ik drink koffie. Nip. Parels in de avondzon en ik ben hier alleen in het nu en iedereen is wachtend. Iedereen hier. Ik alleen en mezelf en de stilte en de geur van koffie en verwondering en vervreemding en neergeslagen ogen en begrijpen en verdwijnen en daarna verdwenen in het moment. Waar ben je.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Huilde ik? Of huilde jij. Een klein boekenwinkeltje in een kleine stad en een lade met twee lepels en geen woorden verder en weten. We verdwaalde. We dronken wijn na de regen tussen de wijnranken op een binnenkoer in de voorzichtige zon. Je huid nog nat van de regen en onze gedachten fushia. Peper en zout en een ontbijt in de eerste zon.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Niemand hield me vast. Ik keek in die ogen. Ik zei. Ik vroeg de woorden. De woorden vroegen me. Het was donker. Het hout in de kachel zuchtend en knetterend. Regen en wind en storm en de wereld die zich vouwt tot een eeuwigheid. Ik voreg niets. De wereld in stilte. De stilte en de tijd als twee mensen met een lach op het gelaat en als iemand vraagt wie dat is zeggen ze een vriend van me en de nacht slentert voorbij en de wind is zoet zo dicht tegen elkaar aan en zij was lief en zacht en haar huis was warm en vertrouwd en ik was er graag. Je wandelde weg en de zon verdween en de regen droogde op en de dingen werden herinneringen en waarheid werd een woord en hoop een winterdag en iemand nam de dagen.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Wilde woud. Kijkend naar elkaar. Onbezonnen. Mild. Wonden geheeld. Geen messen. Verloren. Altijd. Verhalen. Onvoltooid. Steeds. Einde. Vergeten. Geen einde. Bomen buigen en verlangen. Langzaam branden. Grenzen. Struikgewas. Stemmen. Avondwandeling. Slapen. We vragen ons af. Het drama in mijn hoofd. Ik merk het niet. Niets. Bos. Wegel. Beekje en helder water. Een drinkende hinde. Grassprieten tussen de bladeren en het kruipelhout. Ver weg. We bestaan.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Ik zag je eerder, zegt ze, je gelaat. Je liep hier eerder. Voorbij. Ik woon hier. Vreemd. Ik herken je. Wie ben je. Zegt ze. Vreemde. Ik zag je hier eerder. Je was als de nacht die kwam voor de nacht een schaduw onder de straatlamp in de regen en een taxi in de straat en mensen die fluisteren en het geluid van de donder in de verte. Je kijkt me aan. Was ik hier eerder, denk ik. Was ik hier eerder, vraag ik. Vraag ik je. Wolken. Licht. Ooit herkennen we elkaar. Waren we hier eerder. Huilen we bij het afscheid. Afscheid nemen. Ik vraag mezelf. Wat doet het er toe. Mijn leven. Mijn vergeten. Jouw vergeten. Het is een leven. Een radiostation en mijn beukende hoofd. Soms was ik een script. Ik kon niets doen. Ik overtuigde mezelf. Vergeet dat niet, zei ik. Niemand luisterde. Nachtraven in het donker.</div>
</span><br /></div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-46075655087245110052014-12-17T02:18:00.001-08:002014-12-17T02:18:09.123-08:00De vijfde Zee<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="EN"></span><div dir="LTR">
<span style="font-size: small;">Ik wil naar huis. Ik doe geen kwaad, het is allemaal in orde, een vos en een raaf en de zee en een Meisje en het zoenen van de hemel en een kleine vleugel die zich tegen de wind legt om als kogels uit een loop uiteindelijk toch niets te raken en neer te vallen en te liggen, roestend en verdwijnend in de aarde. In de stad aan de andere zijde gebruiken de mensen een ander alfabet en ze spreekt met me en wat ze ook zegt zegt ze en ze vraagt toon me de weg en de woorden en het zijn en wat was en misschien ook wat komt en het ademen en niets is wat het is en wat het was en het is nooit genoeg: een knuffel op het asfalt in de kilte voor de avond en het dunne verlangen en zeggen dat het fout is en is wat je wou en daarna tonen we elkaar het alfabet en lezen we wat we wisten voor we het schrijven. Het is harder. Het is verder. Eenzamer. Alleen. Ik ben een zwemmer en de zee is een moment van twijfel en je gelaat betast ik met mijn handen. We waren het blauw van het proberen. We probeerden. We poogden. We waren het er over eens. De schaduw en de dimensies. Een scenario. Zoveel verder weg. Laat het branden en we probeerden het wel. Ik probeerde het en de grond opende en ik verdween erin en het stopte niet en de pijn was een zwijgende monnik en een kind van de tijd in enen en nullen en een meesterlijk getekende boom van schors en lover en het verlangen van een kleuter. Zoet. Licht. Een lijn tussen goed en slecht. Een blind tasten. Schietend. Vliegen. Hoog en ver. De hel. Je was hier niet. Je sloot je ogen en wacht op de verlosser. Zoete geuren. Kaneel en aarbeien en zoethout. De vij</span><span style="font-family: Segoe UI; font-size: small;"><span style="font-family: Segoe UI; font-size: small;"><span lang="NL-BE">f</span></span></span><span style="font-size: small;"><span lang="EN">de zee.</span></span></div>
</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-11720167096813051632014-12-17T02:16:00.002-08:002014-12-17T02:16:53.754-08:00Niemand en het vertellen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="EN"><div dir="LTR">
Niemand vertelt. De stilte is een marmeren zuil en ik smelt de taal tot vloeibaar water dat ik drink en niets doet er toe en mijn denken en mijn vroeger en later en mijn nergens en hoe kunnen we meer vragen en sommigen zeggen te kijken goed te kijken en mijn verdriet is in woorden gegoten en alleen daarom blijf ik en zeg ik hoera en koud water blust de sneeuw. Niemand zwijgt. En kille sneeuw kookt het water en nergens anders likken de vlammen van de vermoeide spieren de velden vol graan en maïs en katoen en rijst en daarboven de zon die tegen de tijd in glijdt. Van West naar Oost en daarna bruisend in Zee</div>
</span></div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-44434740495936103932014-12-17T02:08:00.004-08:002014-12-17T02:40:06.059-08:00Kleine Rakker deel 02<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="EN"></span><div dir="LTR">
<span lang="EN"><div dir="LTR">
Hey Kleine Rakker, </div>
<br />
<div dir="LTR">
Je bent er pas en je grootvader, ik dus, gaat al piekeren. Over jou. Over zichzelf. de mensen. het leven. en hoe dat dan moet. Met jou, kleine makker. Rakker.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Je bent onze kleinzoon en dus denk ik meteen: hoe kunnen wij je beschermen? Jouw grootmama en ik.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Hier, in dit leven. En tegen dit leven. Nu en straks. Beschermen tegen deze wereld die ik wel eens verwens of die me de stuipen op het lijf jaagt nu en dan. Hoe kan ik je beschermen tegen je eigen soort, de mens. Die soort waarvoor ik me vaak schaam omdat ik er een van ben. Mensen geven je het allerbeste en mooiste en liefste. Gelukkig maar. Kijk hoe je daar ligt bij je mama. Ik kan van mensen houden. Heel intens. En ze volledig vertrouwen. Dat zijn de momenten waarop ik blij ben. En dankbaar.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Maar ik kan ook intens bang zijn voor de mens. Ja, jouw grootvader is vaak bang van andere mensen. Vooral als ze zich in groepen gaan scharen achter het Grote Gelijk. Je bent pas geboren en in een ver land worden 130 kinderen afgemaakt in naam van een God. En in naam van het Grote Gelijk. Moet ik je nu al leren dat 'in de naam van God' zelden veel goeds betekent? Dat elk Groot Gelijk een zijde is van een muntstuk met aan de andere zijde eveneens een Groot Gelijk. Dat mensen wel eens handelen uit wraak. Wraak, lieve kleinzoon, is zoiets wat je maar niet leren moet. Het onderscheid ons mensen van de dieren en maakt ons meteen ook vals en gevaarlijk.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Tot wanneer bescherm ik je door het je te verzwijgen? Dat van die mensensoort en de waanzin en wraak? En vanaf wanneer moet ik het je vertellen? Kijk, daar worstel ik nu mee op deze grijze Decemberdag die maar niet licht wil worden.</div>
<br />
<div dir="LTR">
Ik ga je nog veel moeten vertellen. En verklaren. Al zijn sommige dingen niet te verklaren. Waarom schrijft je opa graag over de dingen, bijvoorbeeld? En wordt hij schrijvend altijd wat triest? En zet hij altijd muziek op terwijl hij schrijft. Erg luid bovendien. Zoals nu bijvoorbeeld die goeie ouwe Gorky. Dat weet hij niet. Het voelt goed. Is dat voldoende als reden? </div>
<br />
<div dir="LTR">
Waarom zingt hij luidkeels mee met "Lieve Kleine Pirana" en waarom zingt hij zo vals? Ik wens je vele talenten toe, maar niet dat zangtalent. Dat zou jammer zijn. En als jouw opa je dan probeert te vertellen dat 'verscheur me' eigenlijk lief is, moet je dat maar gewoon geloven. En je kan je maar beter niet schamen voor die oude man die je opa is, als hij bij het horen van de intro van 'Mia' de muziek nog harder zet en dan stil gaat huilen.</div>
</span><div dir="LTR">
<span style="font-size: small;">Opa gaat dingen doen samen met jou, die van je mama en papa eigenlijk niet mogen. Gewoon. Omdat hij dat doet. Kattenkwaad, want je opa is een jongetje gebleven. (Trouwens, toen ik leerde schrijven was kattenkwaad nog gewoon kattekwaad, denk ik. En bestond er geen spellingcorrector. Enkel een groen boekje en minpunten op dictee.) En je mama weet heel goed dat opa een jongetje is dat kattenkwaad uithaalt. Want dat deed hij al met haar en haar zus: de autoradio veel te hard en samen meebrullen en terwijl de auto ritmisch heen en weer laten schudden tot je buikpijn hebt van het lachen. En telkens hij daarmee stopt, zal je 'nog' roepen. Of 4 keer de rotonde rond rijden omdat hij 'de weg kwijt </span><span style="font-family: Segoe UI; font-size: small;"><span style="font-family: Segoe UI; font-size: small;"><span lang="NL-BE">is</span></span></span><span style="font-size: small;"><span lang="EN">'. Desnoods 7 keer. Zwaaien naar de mensen en doen alsof </span></span><span style="font-family: Segoe UI; font-size: small;"><span style="font-family: Segoe UI; font-size: small;"><span lang="NL-BE">jullie</span></span></span><span style="font-size: small;"><span lang="EN"> ze kennen en dan gieren van het lachen als ze stomverbaasd terug zwaaien en je ze ziet denken: wie was dat? Of rijden als een bompa. Heel traag en met de stoel tegen het stuur getrokken. Met klassieke muziek door de boxen. Ik ben nu een bompa, realiseer ik me ineens Maar niet zo een. Hoop ik. Nog niet. </span></span></div>
<br />
<span style="font-size: small;">
<br />
<div dir="LTR">
Neen. dat stomme kattenkwaad is niet helemaal verantwoord. En zelfs helemaal niet. Maar zullen we het er over eens zijn dat ons dat worst zal wezen? </div>
<br />
<div dir="LTR">
Het neigt naar het einde van het jaar. Je werd geboren terwijl de dagen kort zijn en de nachten lang en dan zijn de mensen een beetje melancholisch en verlangen ze naar de zon en het licht en de warmte. Jij slaapt vooral en hebt dus weinig last van dat donker. Wij grote mensen, wel. En dat verlangen naar de lente tijdens lange donkere avonden bij de kachel, zet ons aan om goede voornemens te maken. Binnenkort lees je rond deze tijd je Nieuwjaarbrief voor, zo kort na je verjaardag .Je zal van het ene feest in het andere rollen, realiseer ik me nu: Sinterklaas, je verjaardag, Kerstdag en dan Nieuwjaar. In januari zit jij elk jaar weer opnieuw op een stapel kadootjes. Die Nieuwjaarsbrief dus. Die staat vol wensen en goede voornemens. Die wensen hou ik voor later, ik ga je immers nog schrijven. </div>
<br />
<div dir="LTR">
Ik heb alvast een goed voornemen: ik ga je leren dromen. Mensen dromen. En dromen maken mensen mooi. En zorgen voor mooie dingen. Jij was zo’n droom. Jouw mama en papa droomden je. Opa is een dromer. Ik ga je leren grote dromen te dromen. Hele grote dromen, kleine rakker.</div>
</span> </div>
</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-78466435117234243512014-12-17T02:07:00.002-08:002014-12-21T01:55:26.768-08:00Kleine Rakker deel 01<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span lang="EN"></span><br />
<div dir="LTR">
<span lang="EN">Hey Kleine Rakker,</span></div>
<span lang="EN">
<br />
<div dir="LTR">
Daar ben je dan. Ineens. Hoezo, denk jij en met jou allicht de lezer en jullie beiden kunnen me niet tegenspreken. Omdat ik de schrijver ben en die mensensoort duldt zelden tegenspraak, dat leer je nog wel. En jij omdat je pas geboren bent en je dus nog moet leren praten en tegenspreken. Als je op je mama lijkt, die mijn dochter is, zal je snel praten. En vlot durven tegenspreken. En dat zou ik fijn vinden. En de lezer, omdat bij schrijven tussen zenden en ontvangen tijd zit. Dat in tegenstelling tot praten. Praten is water van een frisse bron. Je drinkt ervan. Schrijven is als wijn maken. Dat leg ik je nog eens uit, later, als ik je wijn leer proeven. </div>
<br />
<div dir="LTR">
Je bent dus onze kleinzoon. En je was er, ineens. Hoezo? Ineens? Was je mama dan niet enige weken zwanger en was haar buik die laatste dagen niet zo groot dat als ze in het bed op jouw teken lag te wachten, ze een en al buik leek? Een teken van jou ja. Dat het er te klein werd, daarbinnen. Je bleef maar wachten en wij dus ook. En dan was je er, ineens.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0c3BSIgfkb85qKC_sBeMn05xXogrdmPuaim27JnHYK5rymr-UXqDQODN5GauvW70b4yz2ABogCl4BDlmbo3nPFjU5dF2NtXd0s-lVfaamD7wG3_S8tJgsJGFvEhWt8aTY6w_8Vc6nsg/s1600/NOUT.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0c3BSIgfkb85qKC_sBeMn05xXogrdmPuaim27JnHYK5rymr-UXqDQODN5GauvW70b4yz2ABogCl4BDlmbo3nPFjU5dF2NtXd0s-lVfaamD7wG3_S8tJgsJGFvEhWt8aTY6w_8Vc6nsg/s1600/NOUT.jpg" height="180" width="320" /></a></div>
</div>
<br />
<div dir="LTR">
We kwamen de kamer binnen, wij twee, ik en mijn lief. Een paar uur eerder konden we nog doen alsof we jong waren en pas zelf kleine kinderen hadden en dan zagen we jou daar klein en aanwezig liggen bij jouw papa met die kleine gekke muts op je hoofd en waren we ineens grootouders. Is mijn lieve vrouw die de mama is van jouw mama nu je oma? En ik je opa? Of kiezen jouw mama en papa andere namen voor ons. En stel ik veel te veel vragen? </div>
<br />
<div dir="LTR">
We kwamen binnen en je was er. Ineens. Meteen herkenden we je uit de duizend. Onze kleinzoon, zie. Hoe dat voelt kan ik niet schrijven. Je zal nog wel leren dat gevoelens beschrijven in woorden soms voelt als je veters knopen met je tenen. Hoe je veters knoopt zal ik je wellicht niet leren. Voor sommige dingen heb ik geen talent. En geduld. Vraag maar aan je mama hoe ik haar heb leren auto rijden. Dat lijkt pas gisteren. En dat is ook zo met leren fietsen. En haar eerste pasjes tussen mijn handen en die van haar mama, jouw grootmoeder. Al is dat een zonevreemd woord, want wij moederen niet. Grootmama dan maar?</div>
<br />
<div dir="LTR">
Kortom, welkom makker. We houden nu al van je. Ook dat was er meteen. Net zoals de tranen in mijn ogen nu en de kastanje in mijn keel. Ontroering heet dat. </div>
<br />
<div dir="LTR">
Welkom, kleine rakker.</div>
</span></div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-8853407167151811632014-11-30T22:55:00.002-08:002014-11-30T22:55:19.604-08:00Vosken<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ge leest nogal wat zever, zegt Boerken, als hij over de schouder van Zakenman loerend kijkt op het scherm van de tablet waarop die het nieuws leest over Voske die nu dood is. Zakenman kijkt op en wil wat zeggen over de pers en de duizenden versies van dezelfde waarheid, maar Dichter legt de vinger over de mond en kijkt hem dwingend aan, vanaf de andere zijde van de tafel en dus zwijgt Zakenman en laat hij de stilte waarin Boerken praten kan. <br />Wat een zever, zegt Boerken, dat ze schrijven dat hij kon schrijven vanuit een puberaal standpunt. Niets puberaal standpunt. Hij is altijd een puber gebleven. Overmoedig nu en dan. Verlegen ook. En vooral onzeker en kwetsbaar. Boerken kijkt naar Droeve Dichter.<br />
<br />Spelend met woorden en beelden. Altijd een beetje triest. Altijd een beetje morsig. Chaotisch soms. Broeierig. Absurd Vlaams. Surrealistisch Belgisch soms. Zelfrelativering als bescherming tegen de grote boze wereld. Cynisme als harnas. Nonsens als zotskap. Een puber. Verloren in de wereld van de mensen. <br />
<br />Dichter schudt het hoofd en Knorpot knikt stil, in een hoek zittend achter een half glas Duvel terwijl de kachel zoemt en niemand wat zegt, omdat er niets te zeggen valt. <br />
<br />Dan staat Dichter op om iets te doen, maar hij vergeet wat en vraagt dan: hoe komt dat gij, Boerken, de mensen zo goed lezen kunt? <br />
<br />Boerken grijnst en zegt dat als ge koeien en paarden kunt lezen de taal van de mensen simpel is. Maar ge moet er wel open voor staan, zegt hij. De mensen schrijven niet, ze schreeuwen. De beesten, die murmelen en prevelen lange vehalen, zoals oude menskens in de kerk eenzaam bidden. Mensen brullen korte woorden. Blafffend bijna. <br />
<br />Buiten nestelt de nacht zich in de tuin onder de kastanjelaar met de boomhut die Knorpot er getimmerd heeft en Meisje zet thee in de keuken en als ze buiten kijkt ziet ze Boerken en Knorpot en Zakenman rossig vlammend in de spiegel van de ramen. <br />
<br />Dichter wil Boerken tegenspreken. Buiten sluipen boze wolven om het huis. De eeuwen gleden voorbij</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-52974792028318994132014-11-27T01:53:00.001-08:002014-11-27T01:53:56.969-08:00De vrolijke avonturen van een circusdirecteur.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div>
In de stilte van de nacht en die voor de storm, is Zakenman onder de douche gaan staan in een hotel in een stad in een land waar de tijd is verdwenen zoals het water in 'het putteke'. Zakenman grijnst als hij bedenkt hoe Boerken dat zou zeggen: het putteke. Boeren spreken niet in gehakt stro. Hun taal wiegt en buigt en kraakt en waait in de wind van hun denken. Boerke slikt de verkeerde letters in en kauwt ze plat en kleeft er nieuwe voor en achter en tegen woorden. Boerken kneedt de taal niet. Hij stapt er doorheen als een kudde olifanten door het jonge bos. Verwoestend. </div>
<div>
Zakenman is moe.</div>
<div>
</div>
</div>
<div>
De volgende ochtend. Of een ander leven. Of universum. Wie weet het. We worden wakker en we gaan verder. </div>
<div>
</div>
<div>
Hij nipt van zijn vers sinaassap. Het getingel van borden en messen en vorken en de bellen geluid uit de keuken telkens de deuren open klapperen als de vleugels van een haastige duif. 'Dubbele espresso, zoals steeds?'. Hij knikt ja. Zakenman wordt wakker in een hotel in een stad in een land. 'Lekker.' </div>
<div>
'Zal ik uw croissants opwarmen? Dan zijn ze zoveel lekkerder.' Er komt een glimlach over het gegroefde marmer van de ochtend en de watten in zijn hoofd worden ijle wolkjes. Er is een voorzichtige zon en er klinkt gospelmuziek. 'Happy day' Dat laatste is echt. Denkt zakenman. Grappig. Denkt hij ook. </div>
<div>
Straks spreekt hij over klantvriendelijk ondernemen. Zakenman. Als een prediker. Hij vertelt het de blonde dame in zwart die zijn croissants brengt. 'Verwachtingen inlossen en dan overtreffen. Op maat van de klant. En die blij maken. Dat hebt u nu gedaan. Ik dank u. Mag ik u straks vermelden, als voorbeeld?' Ze bloost en knikt verlegen. </div>
<div>
<span style="font-family: Calibri, "Slate Pro", sans-serif;">Terwijl zakenman de cafeïne voelt trappelen in zijn dunne bloed, trilt de smartphone en leest hij een berichtje van zijn Meisje thuis, die de mama is van zijn kinderen en die hij als een rondreizend circus steeds dagen alleen achter laat. Hij leest dat er thuis een boeket bloemen is toegekomen. Om hem te bedanken. Hij. Zakenman. Circusdirecteur. Prediker. Eenzaat. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Calibri, "Slate Pro", sans-serif;">Buiten heerst het grijs. Binnenin zijn lijf en geest trillen de kleuren als vlinders die de verse olifantenpaden volgen in het dichte woud van zijn denken. Ergens doe ik iets goed, denkt hij. Ergens.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Calibri, "Slate Pro", sans-serif;"></span> </div>
<div>
<span style="font-family: Calibri, "Slate Pro", sans-serif;">met dan aan</span></div>
<div>
<span style="font-family: Calibri, "Slate Pro", sans-serif;">De Roode Schuur Nijkerk</span></div>
<div>
<span style="font-family: Calibri, "Slate Pro", sans-serif;">FloraHolland</span></div>
</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-88058362358574296782014-11-19T14:04:00.001-08:002014-11-19T14:04:43.198-08:00Dunne regens en dode vissen.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Pijlsnel tussen de takken onderweg naar de pijn zittend aan een tafel met bloemen om de huid terwijl het hout in het vuur knetterend gloeit en iemand neen zegt en wegkijkt en daarna regent het dun speeksel. Over de tegels van ons schrijven glijden de priesteressen van de nacht schreeuwend lelijk over angst en nijd en fruitbomen en papavers en vlinders die sterven tussen onze tanden. Monsters vergeven de dingen die ze onthouden zo kort na elkaar. Ongelukken gebeuren. De deuren sluiten zich en de waarheid is geen verwijten en daarna worden de dagen kort en kil en sneeuwt het.<br />
<div>
De hemel is het vel van stervende mensen en legt zich kil tegen de matras van de donkergroene polders die modderig stinken en de wind is als de laatste adem en het miezert het kille speeksel van de laatste woorden die je wel hoort maar niet begrijpt en dan is het te laat. Je sluit de ogen en in het donker van de nacht probeer je te slapen. Je slaap vast en diep en 's ochtends bij het waken voelen je benen als van hout en weet je niet hoe ze te bewegen alsof je gevangen zit in een droom. De Trage Stroom meandert door het vlakke land zoekend naar de Zee om er zich te verliezen in haar zilte water. De meeuwen krijsen en vechten om de dode vissen die de Trage Stroom aanvoert en de dikke zwarte modder legt zich op de bodem. De Zee is als van olieverf en de hemel is handgeschept papier. </div>
<div>
<span>Ik zit op de duin in het grijze ochtendlicht en voel de kille dunne regen in me kruipen als een slang van witte mist.</span></div>
</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-22371427024911588872014-11-06T23:29:00.002-08:002014-11-06T23:29:34.726-08:00Zevende Zee<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Goed nieuws. Zeven zeeën die kussend de tijd stelen en zwemmen zonder schroom of aarzeling terwijl ik de bruggen verbrand en de spiegels breek en een douche neem in de stilte van het donkerste blauw. Land en Zee en een zwijgend gelaat. Speelgoed. Populieren. <br />Respect. Aarde. Verbroken banden. iemand is wie hij is en daarna verdwijnt de schaduw want de dag wijkt in de tijd. De maïsvelden rechts van me zijn bruine stoppels in een canvas van grijsbeige rafels en splinters en het regent zacht. Ik ben een steen. Ik reis over de bergen. Ik ga waar de zon schijnt en het regent en ik zeil mee de wind mee. Zinkend. Ik praat en niemand hoort de woorden. Enkel de echo.<br />Mijn geest is moe.<br />Het is zeker. Ik zie het. De wegen tussen de gehavende akkers. Het stinken van rotte modder. De herfst in het bos. Het ritselen onder mijn voeten. Mijn voeten in rubber laarzen. Ik denk aan mezelf als kind. Ik droeg die dingen nooit graag. Nog steeds niet. <br />Tafel en mes en vork en een boek. Ik probeer het te lezen. Ik weet wat er staat. Ik ken elk woord. Ik herschrijf het letter na letter. Ik proef zout. Een kamer en mezelf. Het leven een dunne sluier van zijde. Ik scheur een vingernagel. Is dit belangrijk? Ben ik zwaar genoeg. Ben ik een zittend iemand. Een denkend zwijger? Een gedachte.<br />Bruggen over een brede rivierdie ruikt naar de Zee en die de kille wind aanvoert en de adem van het Noorden. Een verhaal dat ik zou verteld hebben. Aan het andere einde. Een perfecte spiegel. Een beeld. Iemand slaat het hoofd tegen de muur en keer op keer slaan de paarden op hol en vertrappelen ze het scheldende licht. Een tornado van kindergeluiden. Pratend zingen. Een vergeten drama.<br />Katten in bomen. Meer is minder. Zwak en niets beseffen. Koortsig denken. Kruidige thee drinken en het snot voelen druppelen in je keel die een kastanje is. Wat is waarheid? Het effect van te veel water. Het grijpt je aan. Je voelt wat. Ergens. Iemand kan pijn lijden. Analoge werelden. Soms gaan de dingen sneller dan de tijd. Mijn huid schroeit over het asfalt. Ik zie de witte lijnen. Ik zweef tussen de wolken. Mensen kunnen vliegen. Wat zei ik net ook alweer? Ik sta alleen. Ik denk aan alles. Dat is te veel en ik barst. Wat lust. Ik alweer graag? <br />Broeierig warm en mijn handen en voeten gezwollen en het zweet dat langs mijn rug stroomt en mijn hemd klevend en straks klef ruikend. Ik ben een poema zonder honger. Ik heb een kist vol peren. Ik tel ze. Ze zijn groen en zijn sappig. Ik raak de tel kwijt. Ik ben klein en ontsnap het gevoel. Een wrak. Ik hoor een hartslag als donderslagen schepen die vergaan tegen mijn chaos van vallende sterren. Ik ben tragisch als ik naar je kijk. Ik kan doen alsof.<br />Ik strompel. Een heilige koe. Een oogopslag. Een brug over de rivier. Ik vernietig alles wat ik ben. Ik behees de wereld. Ik word woedend en sla met deuren en zeg sssssssst. Ankers. Sleepboten. Het water is van kwik. Het lover van de bomen aangevreten groen. Begeerte. Alleen met de griep. Het was onwaar. Mijn hoofd wandelend tussen spoken die je niet bang maken en ik wil niemand anders zijn en nergens anders ademen. Ik adem water. Mijn hart is een hoge duin.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-615297067585977172014-11-01T06:45:00.002-07:002014-11-01T06:45:46.141-07:00Dakloos klappertanden<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ik poetste je schoenen, verzette je bergen en jij schudde de kaarten in de goede nacht. De nacht. Ik dacht: we zijn uitverkorenen. Ik was: goed fout. Koninkrijken vergaan. Zwaluwen en aardbeitaart. Water dat verdampt. Wolkenloos. Geen dode. Verzorg mijn vleugels zei de engel en ik begreep haar niet. Daarna vloog ze weg. Bloemen. Vergezichten. Snelweg naar het Noorden en een gekwetste ziel. Regen en vuur. Sissend spetteren en damp worden. Kansloos. Ogen gesloten glashelder op de brandstapel. Waarom liegen en verbergen. Het duurt langer. Piramides en maisvelden en een gracht er omheen. Onherkenbaar. Uitweg en harde wind. Wat kan verkeerd begrepen worden? Dank u wel. Ik neem alles terug wat overblijft: kruimels en de geur van herinneren. Schreeuw ik luid genoeg: op mijn weg enkel pech. Wat zou ik anders? Ik ben je mysterieuze dichter en je gekke waterval. De diamant in je vel en ik bijt. Kilte. Ik geef er niet om. Ik ben een van ons. Een fantasie. Een vriend. Een muntstuk. Een kamer. Ik glimlach spannend. Een minuut lang en ik koop een nieuwspeeltje. Tennis. Hotel. Witte wijn en dromen die wreed sterven. Lachend. Schouderophalend. We zijn zo blij. Kiezen voor zichzelf en de rest is een raam op braakland. Een golfbaan in de woestijn. Molensteen. Ik vergeet het. Zonneschijn en hete lucht. En de rest. Ik klappertand zonder dak en slecht nieuws brengen. Ik was gewaarschuwd.</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-1571694456523411502014-11-01T06:44:00.001-07:002014-11-01T06:44:34.402-07:00Hangmat in November.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">“Wat ligt ge daar in uw
hangmat te slapen, Dichterke?” sneert Boerken als hij met de handen in de
zakken en zijn pet diep over de ogen tegen de zon in over het grasveld tot bij
Dichter stapt.<o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">Dichter denkt even na.
Of hij antwoorden zou of niet. <o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">“Ik lig in mijn hangmat
en lag te slapen tot jij me wakker maakte, Boerken”, zegt Dichter en in zijn
stem sluipt irritatie zoals een adder door het gras op een zomeravond. <o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">“Dat zie ik”, zegt
Boerken die zich van geen kwaad bewust is. Of dat wil zijn. “Ik vroeg wat ge
daar ligt te liggen.”<o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">“Zoals je ziet lag ik er
te slapen. Omdat ik dat kan en omdat ik dat wil. Zo goed?” <o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">“Ja”, zegt Boerken en
hij stapt weer weg. <o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">Bij de poort bij de
weides staat Knorpot geamuseerd te kijken naar dit absurde toneel en hij zegt
niets als Boerken de poort opent en op de weide stapt. “Houdt gij uw mond maar”
zegt Boerken en Knorpot grijnst.<o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">Het is 1 november en er
hangt lente in de lucht en niemand weet blijf met zichzelf lijkt het wel. <o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span lang="NL-BE" style="mso-ansi-language: NL-BE; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="font-family: Calibri;">“Het wordt tijd dat het
gaat winteren”, zegt Boerken tegen zichzelf.<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3123711472513422521.post-67982718256778756202014-09-28T03:04:00.000-07:002014-09-28T03:04:51.714-07:00Zin geven.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Boerken, Dichter en Knorpot zitten op gammele verweerde stoelen op het vette najaarsgras. Naast hen grazen de paarden. Er staat amper wind en de lucht is zoet en mild en de septemberzon is krachtig maar niet verzengend. Ze zitten en zwijgen voornamelijk omdat spreken soms lastig is en woorden soms zijn als kille regen. <br />
Achter de horizon zweeft Meisje woordenloos over Zee. Ze is een ijle wolk.<br />
En dan spreekt Boerken toch. Hij opent zijn mond en de woorden rollen er uit als zware hoekige stenen die hij uitbraakt zonder het zorgvuldige polijsten van het denken: 'dat is nu eens het goede leven zie, hier zo zitten in de zon, misschien is dat wel de zin van het leven.'<br />
Knorpot kijkt hem aan en gromt: 'Denk je nu echt dat dit de zin is van het leven?'<br />
Dichter aarzelt en kerft zijn woorden uit berkenhout en vijlt ze. "Taaleigen is zo mooi: zin hebben in iets en de zin van het leven en zin geven en dat in een zin schrijven kan alleen zo mooi in elkaar vloeien in onze taal."<br />
'Binnenkort stopt het gras met groeien', zegt Boerken, 'ik hoop dat we genoeg hooi hebben voor de winter."</div>
Rik Verahttp://www.blogger.com/profile/17734034336582284613noreply@blogger.com0