Met woorden kan ik de Zee beschrijven, dacht ik zittend op het strand. Met woorden kan ik de Zee beschrijven en dus bedwingen. Dacht ik. Zittend op het strand.
De Zee voor me beukte en bulderde en brieste. Ze was een wilde stier, een hengst.
Ik schreeuwde mijn woorden, slingerde ze in hakkende zinnen over het water tegen de wind in en ik schreef lange teksten in mijn hoofd en daarna met een stok in het donkere natte zand. De Zee rolde zich over het strand en spoelde alles weg zonder genade en zonder lezen en mijn woorden vervlogen in de stormende wind en werden verzwolgen in gebroken golven van wit schuim en bruisend geweld.
De Zee wilde mijn woorden niet, dacht ik. Ze spoelt ze weg, ze wast het strand weer woordeloos, dacht ik. Ze blaast mijn woorden aan flarden en maakt mijn roepen zinloos. Dacht ik. Zinloos.
Waanzinnig.
Waanzin.
Ik stapte in de Zee, steeds dieper. Neem me, fluisterde ik zonder woorden. Verzwelg me. Verzuip me en de Zee hoorde mij en ik sloot mijn ogen en liet me nemen en ik kolkte stuurloos in het donkere water en voelde het losse zand onder mijn vingers en net dan kreeg ik angst en probeerde boven haar oppervlak te komen en uit haar razernij en haar grijpende golven om adem te happen. Ik greep in het ijle, het water was zwaar en vulde mijn knijpende longen, ik probeerde omhoog te zwemmen met mijn armen van touw en mijn voeten zochten steun in het zand daar beneden en ik spartelde en lucht in mijn longen te pompen en als ik in het schemer strompelend de branding vond en languit en uitgeput op het strand viel, voelde ik Haar hand en Meisje hielp me overeind en ik zag hoe ze het strand vol geschreven had met mijn woorden en in de luwte van de duinen fluisterde ze mijn zinnen zachter dan het duingras in de wind en ik sloot de ogen en verdween.
Dan neemt hij het potlood en laat de woorden vloeien. Als het water van de Trage Stroom onderweg. Naar Zee
