Knorpot schrijft:
Vandaag schreef ik een giftig stukje over de
zelfverklaarde experts in de sociale
media, de daarbij horende blogs en wie daar wel eens stukjes leest, om dat te publiceren op socialmedia.nl.
Dat is zoals uitgenodigd worden op een fijne poolparty en
dan herrie schoppen en rondschreeuwen hoe stom je een poolparty vindt en hoe
onnozel de mensen die er rondwaren en hoe dwaas de gastheer en hoe idioot de
muziek. Niet echt sympathiek en ook niet erg slim.
En niet terecht want ik heb veel te danken aan de sociale
media, al ga dat hier niet allemaal openbaar maken. Wat ik wel verklaren wil is
dat ik door de sociale media mensen heb leren kennen die ik anders nooit had
leren kennen
Vandaag schreef runningrita, eén van die eigenwijze
wezens die me vanaf het wereldwijde web kwamen toegewaaid, een blog over Elfjes
en rokende leraren Nederlands, de liefde voor taal en nog enige andere onderwerpen
en daarin verwerkte ze zowaar een van mijn stukjes over Elfjes en Twaalfjes,
dat ik een beetje vergeten was.
Ik schreef het, weet ik geheel zeker, met eén hand
tokkelend op de Blackberry tussen Antwerpen en Eindhoven. Ik had, om de
verveling van een lange autorit te verdrijven, via Facebook woordjes gevraagd
als inspiratie. Die werden me aangereikt en ik schreef over Elfjes en Twaalfjes,
een wolkbreuk en de Dordogne. Blijkbaar wist ik er ook een diepere betekenis in
te leggen, maar die kon ik me niet herinneren en ik vrees dat ik met de
beperkte geestelijke middelen die me zijn geschonken door mijn schepper, daar niet het denkvermogen voor heb en die er
als bij toeval zijn ingeslopen.
Elfjes blijken dichtvormen te zijn waarbij je
lettergrepen moet tellen. Tellen en dichten dat is zoiets als de linker en de
rechter hersenhelft gebruiken. Tegelijkertijd. Bij mij leidt dat tot
kortsluitingen in mijn hoofd die knetteren als twee onweders die tegen elkaar
aan knallen. Geen goed idee dus. Ieder zijn meug.
Bij mij zijn Elfjes die vertrouwd vreemde wezens waarvan
ik er een aantal ken en die behalve mooi en teder ook ondoorgrondelijke zijn en
in een bel leven waarin geen onder is en geen boven en geen links en geen
rechts en geen vroeger en geen later en geen goed en geen kwaad en waarin dus
niets is wat het lijkt en niets lijkt op wat het is. Ze zijn kwetsbaar broos en
als je ze wil kennen word je zelf als van breekbaar dun porselein.
runningrita had het in haar stukje over leraren
Nederlands. Ikzelf ben dat ooit geweest. Of gedaan alsof.
Tot mijn 16 wees niets in die richting. Ja, ik had veel
fantasie, ik was een wereldvreemde dromer die veel las en het liefst van al
lange opstellen schreef, maar ik was voorbestemd om iets met wiskunde te doen.
Als ik mijn leraren mocht geloven, zou ik een nieuwe Einstein worden.
Op mijn 16 werd ik ineens blind voor wiskunde en dan ben
ik maar Neerlandicus geworden. Dat ik ineens blind werd voor wiskunde, werd
ergens bedacht en diende een hoger doel. Ooit schrijf ik daar een roman over
onder de titel "Wiskunde en het Lot".
Ik had ook geweldige leraressen Nederlands. Goede
docenten maken geboeide leerlingen. Ze boeiden me en misschien koos ik daarom
voor Nederlands, later, en niet omdat ik blind werd voor wiskunde.
Mijn lieve leraressen Nederlands…. Soms waren ze pas
afgestudeerde frêle dames en dweepten ze met mijn schrijfkunsten en ik met hun
oogopslag, soms waren het blonde vampen met een diepe doorrookte stem en een
prachtige dictie, toeters en bellen en dito ogen waarin ik geheel adolescent
verzonk, soms hadden ze een rode Mini Cooper en brachten ze me naar huis waarbij
ik allerlei avonturen beleefde in die auto, echter alleen in mijn hoofd en soms
waren ze mysterieus en afstandelijk koel als Mona Lisa. De lerares die ik ooit
inderdaad als Mona Lisa tekende in het studententijdschrift, sprong enige jaren
later onder een aanstormende trein. Mensen die houden van woorden en taal zijn
nu eenmaal vatbaarder voor de donkere kanten van dit leven omdat ze veel
woorden kennen om de ondraaglijke lichtheid van het bestaan en de onmetelijke
pijn van een gebroken hart in alle tinten zwart te beschrijven.
runningrita: http://runningrita.nl/onbekende-elfjes-gedicht-blog/#comment-193
Geen opmerkingen:
Een reactie posten