Zakenman parkeert zijn Duitse bolide onder het lover van trage bomen en ontdoet zich van het zakelijke vel en dan weer niet en stapt aarzelend uit de auto. Hij weet niet wie hij zal zijn en denkt er niet over na. Zakenman? Knorpot? Dichter? Zakenman aarzelt. Wat hij zelden doet. Hij aarzelt niet. Knorpot grommelt en trekt de schouders op en Dichter wijfelt en wikt en weegt de woorden die hij spreken zal, als steeds. Ze stappen naar een glazen huis en de zon is een gloeiende bol in een strak blauwe hemel met hier en daar een slordige veeg dunne wolken.
Zij schudden elkaar de hand: Zakenman en Zeeman en Zakenman wordt Knorpot en daarna Dichter en ze drinken espresso en water onder de zon.
Een stoet vol rare mensen komt bij het glazen huis.. Een huwelijksfeest zoals je dat alleen in kunstzinnig magisch realistische films ziet.
Allemaal karakterkoppen en verweerde en kromme lijven. Dichter ziet ze langskomen en bedenkt hun verhalen, tekent hun levens in beelden die woorden worden en zinnen. Ze lijken allemaal op een levende karikatuur van zichzelf. Hij ziet iemand met opzichtig pak en een grijns die een kille huurmoordenaar lijkt, met een litteken over de hele kaak en hij ziet jongelingen die onwennig staan te staan in veel te grote pakken met vreemde haardossen en hij ziet veel te bleke en onhandige grote meisjes met lange kinnen en dicht bij elkaar staande ogen in lelijke jurken en bejaarden die krom lopen van het leven en hij mist de warmte want hij merkt dat die mensen elkaar niet aanraken en niet kussen of knuffelen alsof ze elkaar niet kennen of elkaar voortdurend ontmoeten als opgesloten in te kleine kooien en daarna tekent Knorpot assenkruisen in schriftjes om aan Zeeman zijn verhalen te doen en te dromen en vertelt Zakenman zijn sterke verhalen en Dichter mijmert over wandelingen en wolken en duinen en ze drinken koffie. Ver achter de horizon fluistert onverstoord de zee.
Zeeman waaiert vele kanten uit als de wind die zoekende is over het strand en de duinen en het water en als Dichter lang genoeg luistert laat alles zich mooi aan elkaar breien en ziet hij het hele verhaal. Zijn verhaal is als de zee. Ongrijpbaar. Rustgevend. Onrustig. Onbegrensd. Helder. Bruisend. Bulderend. Traag als stroop. Beukend als een novemberstorm. Het verhaal van Zeeman.
Een klok zonder wijzers tikt gestaag door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten