Niemand vertelt. De stilte is een marmeren zuil en ik smelt de taal tot vloeibaar water dat ik drink en niets doet er toe en mijn denken en mijn vroeger en later en mijn nergens en hoe kunnen we meer vragen en sommigen zeggen te kijken goed te kijken en mijn verdriet is in woorden gegoten en alleen daarom blijf ik en zeg ik hoera en koud water blust de sneeuw. Niemand zwijgt. En kille sneeuw kookt het water en nergens anders likken de vlammen van de vermoeide spieren de velden vol graan en maïs en katoen en rijst en daarboven de zon die tegen de tijd in glijdt. Van West naar Oost en daarna bruisend in Zee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten