Kleine Rakker,
Het is weer enige dagen geleden dat ik iets schreef voor je.
Een mens heeft altijd wel duizend en een uitvluchten in de aanbieding om te verklaren waarom dingen niet gedaan worden. Gebrek aan tijd is meestal het meest populaire en wie niet nauw kijkt, zou het nog geloven ook. Maar met het schrijven is het net als met de liefde en het lezen: je moet er tijd voor maken, nemen en desnoods stelen. Anders dreigt het bij intenties te blijven. En spijt achteraf.
Ja, Nout, uw Peter Rik kan een aardig potje filosoferen en flink doorzagen. Hij heeft zichzelf niet zomaar Oude Knorpot genoemd. Toen hij vroeger, in de tijd dat de dieren nog spraken en televisies een meter diep waren en telefoons aan een draad in de muur zaten, in het poëzie album van zijn dochters (waaronder uw eigen mama) oprecht "Oude Knorpot" schreef bij 'wat wil u later worden', had hij er geen vermoeden van dat hij dat ook daadwerkelijk worden zou, maar al bij al is het wonderlijk geslaagd. Trouwens, een poëzie album is een soort papieren versie van Facebook uit de vorige eeuw. Die waarin je mama en papa geboren werden en voor hen je grootouders, over-en overover- en ja overoverovergrootouders, die zelfs uit de eeuw daarvoor kwamen. Het is een onwezenlijk gevoel, bedenk ik net, is dat ik dus 5 generaties heb gekend. Van toen er nog geen auto's of vliegtuigen waren tot dit stukje schrijven op een smartphone en met de wereld delen.
Misschien ontstaat daar mijn nood tot geschiedenis schrijven. Al moet ik opletten niet te veel beloftes te maken. Een kinderboek schrijven, dat zal me wel lukken, maar of ik de moed bijeen geraapt zal krijgen om de geschiedenis van 5 generaties te schrijven, lijkt me zeer twijfelachtig. Ik ben de man van de wispelturige sprintjes en dat lijkt me eerder een soort eentonig lange marathon.
Stukjes schrijven als dit, is even loslopen. Een jogging in het bos. Een Schrijverijtje maken.
Mensen komen naar me toe. "Ik lees je stukjes over Kleine Rakker", zeggen ze "En over de Zee en Meisje enzo". Schrijven is iets dat je in je eentje doet. Je weet dat er lezers zijn, tenminste, dat hoop je. En als je ze dan ontmoet, weet je niet hoe je je gedragen moet. Mijn excuses als ik dus een beetje lomp reageerde en ook geen antwoord gaf op "Wanneer schrijf je nog eens iets?"
Nu dus. Want ik zit gevangen in de diepe vouwen van tijd en ruimte, ergens op een hotelkamer in een stad in een land en dan is er tijd op overschot en volgt het schrijven als vanzelf. Beter dan in de bar te zitten, kan ik vertellen hoeveel je al veranderd bent. Soms zie ik je een of twee dagen niet. Dan lijk je zoveel groter en sterker geworden. Je kijkt de wereld steeds bewuster aan. Je grootvader (wat moet ik mezelf steeds opnieuw overwinnen om dat te schrijven over mezelf, niet omdat ik dat erg vind of zo, maar omdat het besef maar niet landen wil) gaat net het omgekeerde doen en de ogen sluiten voor de wereld zo dadelijk. Hij doet dan de lichten uit, legt de smartphone opzij, sluit de ogen en zoekt de stilte en rust van de slaap. Doe dat nou ook maar, flinke Rakker. Het Zandmanneke komt langs. Slaap wel en droom zacht.
Het is weer enige dagen geleden dat ik iets schreef voor je.
Een mens heeft altijd wel duizend en een uitvluchten in de aanbieding om te verklaren waarom dingen niet gedaan worden. Gebrek aan tijd is meestal het meest populaire en wie niet nauw kijkt, zou het nog geloven ook. Maar met het schrijven is het net als met de liefde en het lezen: je moet er tijd voor maken, nemen en desnoods stelen. Anders dreigt het bij intenties te blijven. En spijt achteraf.
Ja, Nout, uw Peter Rik kan een aardig potje filosoferen en flink doorzagen. Hij heeft zichzelf niet zomaar Oude Knorpot genoemd. Toen hij vroeger, in de tijd dat de dieren nog spraken en televisies een meter diep waren en telefoons aan een draad in de muur zaten, in het poëzie album van zijn dochters (waaronder uw eigen mama) oprecht "Oude Knorpot" schreef bij 'wat wil u later worden', had hij er geen vermoeden van dat hij dat ook daadwerkelijk worden zou, maar al bij al is het wonderlijk geslaagd. Trouwens, een poëzie album is een soort papieren versie van Facebook uit de vorige eeuw. Die waarin je mama en papa geboren werden en voor hen je grootouders, over-en overover- en ja overoverovergrootouders, die zelfs uit de eeuw daarvoor kwamen. Het is een onwezenlijk gevoel, bedenk ik net, is dat ik dus 5 generaties heb gekend. Van toen er nog geen auto's of vliegtuigen waren tot dit stukje schrijven op een smartphone en met de wereld delen.
Misschien ontstaat daar mijn nood tot geschiedenis schrijven. Al moet ik opletten niet te veel beloftes te maken. Een kinderboek schrijven, dat zal me wel lukken, maar of ik de moed bijeen geraapt zal krijgen om de geschiedenis van 5 generaties te schrijven, lijkt me zeer twijfelachtig. Ik ben de man van de wispelturige sprintjes en dat lijkt me eerder een soort eentonig lange marathon.
Stukjes schrijven als dit, is even loslopen. Een jogging in het bos. Een Schrijverijtje maken.
Mensen komen naar me toe. "Ik lees je stukjes over Kleine Rakker", zeggen ze "En over de Zee en Meisje enzo". Schrijven is iets dat je in je eentje doet. Je weet dat er lezers zijn, tenminste, dat hoop je. En als je ze dan ontmoet, weet je niet hoe je je gedragen moet. Mijn excuses als ik dus een beetje lomp reageerde en ook geen antwoord gaf op "Wanneer schrijf je nog eens iets?"
Nu dus. Want ik zit gevangen in de diepe vouwen van tijd en ruimte, ergens op een hotelkamer in een stad in een land en dan is er tijd op overschot en volgt het schrijven als vanzelf. Beter dan in de bar te zitten, kan ik vertellen hoeveel je al veranderd bent. Soms zie ik je een of twee dagen niet. Dan lijk je zoveel groter en sterker geworden. Je kijkt de wereld steeds bewuster aan. Je grootvader (wat moet ik mezelf steeds opnieuw overwinnen om dat te schrijven over mezelf, niet omdat ik dat erg vind of zo, maar omdat het besef maar niet landen wil) gaat net het omgekeerde doen en de ogen sluiten voor de wereld zo dadelijk. Hij doet dan de lichten uit, legt de smartphone opzij, sluit de ogen en zoekt de stilte en rust van de slaap. Doe dat nou ook maar, flinke Rakker. Het Zandmanneke komt langs. Slaap wel en droom zacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten