Kleine Rakker,
Ik ken de uitdrukking 'groeien als kool'. Mijn generatie doet niet zo aan tuinbouw. Onze grootouders wel. Die hadden een fikse moestuin achter het huis. Waarin onder andere kool groeide, denk ik. En die kool zal dan wel snel gegroeid hebben. Ik stel me daarbij voor dat je een zaadje in de grond stopt en een week later een fikse ronde bloemkool oogst. Zoiets.
Mijn grootouders hadden een fikse moestuin en te weinig tijd om na regen en zonneschijn het snel woekerende onkruid te lijf te gaan en daar dienden dan de handjes van de kleinkinderen voor. Ik zou liever gevoetbald hebben, of gefietst of in de bomen geklauterd, maar dat mocht niet. De moestuin was een heilige plek waarin niet gespeeld mocht worden en waarin kinderarbeid de normaalste zaak van de wereld was, daar ergens in de vorige eeuw. Behalve onkruid uittrekken heb ik ooit een aantal keer aardappelen gerooid, onder het toeziend oog van een meester-moestuinier-op-rust en dus deed ik niets goed en alles verkeerd.
Kortom, Nout, ik heb niet alleen geen talent voor de moestuin, ik heb er een afkeer van gekregen. Ik weet dus niet hoe snel kool groeit en daarom durf ik niet zomaar losweg te schrijven dat jij groeit als kool.
Maar groeien doe je wel snel. Heel snel. Soms zie ik je een paar dagen niet. Als ik weer eens van de ene kant van de lage landen naar de andere reis als een soort circus-attractie en daarna thuis kom en jou kom opzoeken. Dan ben je telkens zo ongelooflijk veranderd. Ongelooflijk. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven. Hoe kan een mensje zo snel groeien? En veranderen. Mijn verstand kan dit niet helemaal bevatten en ik probeer het niet eens. Soms is niet begrijpen en de dingen gewoon ondergaan en je er zonder meer in onder dompelen een fijn gevoel.
Je lag vandaag te slapen op de schouder van je grootmama die mijn lief is en jouw mama,die mijn dochter is, zat naar je te kijken en ik keek op mijn beurt naar jullie drie en dat beeld heb ik heel bewust opgeslagen in mijn visuele geheugen. En voor de veiligheid nam ik er ook een foto van. Je weet nooit hoe dat geheugen me in de steek laat, ooit.
Binnen een paar zomers mag je me komen helpen. In de tuin groeit vreselijk veel onkruid na regen en zonneschijn en ik heb te weinig tijd. Grapjeeeeeh!
Ik ken de uitdrukking 'groeien als kool'. Mijn generatie doet niet zo aan tuinbouw. Onze grootouders wel. Die hadden een fikse moestuin achter het huis. Waarin onder andere kool groeide, denk ik. En die kool zal dan wel snel gegroeid hebben. Ik stel me daarbij voor dat je een zaadje in de grond stopt en een week later een fikse ronde bloemkool oogst. Zoiets.
Mijn grootouders hadden een fikse moestuin en te weinig tijd om na regen en zonneschijn het snel woekerende onkruid te lijf te gaan en daar dienden dan de handjes van de kleinkinderen voor. Ik zou liever gevoetbald hebben, of gefietst of in de bomen geklauterd, maar dat mocht niet. De moestuin was een heilige plek waarin niet gespeeld mocht worden en waarin kinderarbeid de normaalste zaak van de wereld was, daar ergens in de vorige eeuw. Behalve onkruid uittrekken heb ik ooit een aantal keer aardappelen gerooid, onder het toeziend oog van een meester-moestuinier-op-rust en dus deed ik niets goed en alles verkeerd.
Kortom, Nout, ik heb niet alleen geen talent voor de moestuin, ik heb er een afkeer van gekregen. Ik weet dus niet hoe snel kool groeit en daarom durf ik niet zomaar losweg te schrijven dat jij groeit als kool.
Maar groeien doe je wel snel. Heel snel. Soms zie ik je een paar dagen niet. Als ik weer eens van de ene kant van de lage landen naar de andere reis als een soort circus-attractie en daarna thuis kom en jou kom opzoeken. Dan ben je telkens zo ongelooflijk veranderd. Ongelooflijk. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven. Hoe kan een mensje zo snel groeien? En veranderen. Mijn verstand kan dit niet helemaal bevatten en ik probeer het niet eens. Soms is niet begrijpen en de dingen gewoon ondergaan en je er zonder meer in onder dompelen een fijn gevoel.
Je lag vandaag te slapen op de schouder van je grootmama die mijn lief is en jouw mama,die mijn dochter is, zat naar je te kijken en ik keek op mijn beurt naar jullie drie en dat beeld heb ik heel bewust opgeslagen in mijn visuele geheugen. En voor de veiligheid nam ik er ook een foto van. Je weet nooit hoe dat geheugen me in de steek laat, ooit.
Binnen een paar zomers mag je me komen helpen. In de tuin groeit vreselijk veel onkruid na regen en zonneschijn en ik heb te weinig tijd. Grapjeeeeeh!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten