Time

Sinds enige tijd ben ik moeizaam harkend een boek aan het schrijven. Tenminste, ik schrijf een verhaal en dat lijkt uit te deinen tot een heel boek.
Dat werkt zo: je klapt je pc open/je zet je handen boven het klavier/je vingers gaan op en neer en er verschijnen woorden en zinnen.
Simpel.

"Waarover dan?" vragen mensen me.
"Over die periode in mijn leven", zeg ik dan, "die lijkt op de Faustlegende. Over gebeurtenissen die je niet alleen overkomen, maar die je ook kunt sturen en die in normale omstandigheden gigantische krassen zou trekken in de tefal op je ziel. Ware het niet dat je net die ziel verkocht in ruil voor die dingen die je belangrijker acht dan dat onwereldse goed. Want wie als een god aan de stuurknuppel van de wereld om zich heen mag zitten zonder ziel, hakt en kapt als een waanzinnige in de mensen rondom zich. Per definitie."
"Dat is heavy", hoor je dan.
"Neen", zeg ik, "dat is helemaal niet heavy. Dat is zielig."
Meestal ontgaat het spelletje met de woorden dan de gesprekspartner, maar soms ook niet.