"Het leven komt niet in cirkels inderdaad", het rijmt alleen af en toe. Soms is het stomme rijmelarij. Soms is het valse rijm. Een vinylplaat blijft altijd op dezelfde plaats haperen.
Dat oude ritueel. Die zwarte ronde plaat met groeven die je zorgvuldig over het afgeronde topje mikt met dat gaatje in het midden, dat net iets groter is en waarrond het label zit. Een appel bijvoorbeeld. Toen een appel nog een platenlabel was. Je legde die LP op de draaitafel. Mooie woorden toch. En liefst legde ik de arm met de naald zelf op het begin van die onafgebroken groef die vanaf de buitenzijde naar binnen liep in concentrisch kleiner wordende cirkels. En eens er een hapering zat in die groef was dat voortaan de plek waar de naald bleef haken en versprong. Telkens weer. Mooie symboliek voor het leven soms. Ergerlijk. En toch ben je verslaafd aan die plaat en leg je ze telkens opnieuw op. Maar dat punt komt ze nooit meer voorbij, die naald."
Knorpot kijkt rond en wacht op reacties, maar die komen niet.
"Je gaat met twee recht op de finish af, maar je wil helemaal niet winnen. Je gunt het de ander. En dan krijg je ineens een kwak van jewelste die je recht de hekkens instuurt. Je klapt met het voorwiel tegen de metalen staander en knalt botweg over kop en als je dan over de lijn strompelt, blauw en bont en vol bloed, komt de ander naar je toe, slaat je even op de schouder en zegt dat hij je niet gezien heeft. 'Was je daar ook? O... Tsja. Neen, ik heb je niet geraakt denk ik. Kijk in het vervolg even uit asjeblief.' Ik wou nog zeggen dat ik de overwinning niet wou, dat ik hem desnoods tot de finish geduwd had. Maar ik weet dat als iemand absoluut wil winnen... Het is als die oude zwarte vinylplaat."
De avond valt. Als een blad van een boom. Langzaam en aarzelend, even opwaaiend in de wind, maar uiteindelijk in het gras van de herfst. Achter de wolken verpulveren dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten