Ik sliep er in een schitterend hotel op Kowloon met uitzicht op het pirateneiland en de drukke zeestraat. Ik nam de metro naar Shenzhen in China. In het broeierig hete, drukke, onoverzichtelijke en stinkende station van Shenzhen kronkelen vreselijk mismaakte gedrochten stinkend en kwijlend als honden rond je benen terwijl je in lange rijen aanschuift voor de taxi, agressief bedelend om geld. Dit zijn geen mensen meer. Niemand kijkt naar hen om. Ik moet bijna kotsen als ik in de taxi stap. De taxi heeft geen airco. Het is drukkend heet. Dit is een permanent Turks stoombad.
's Middags eet ik met een klant in een broeierig en vies en druk eethuis ergens in de stad. Ze voeren me de meest afschuwelijke gerechten, met levende ingrediënten en staren me aan om te kijken of ik het kan verdragen. Ze lachen me uit. Ze praten smalend over die bleke westerling. En ineens zijn ze verdwenen.
Ik grijp mijn jas en merk dat mijn jas weg is. En met die jas mijn papieren, mijn geld, mijn paspoort, mijn creditcards en mijn gsm. Ik ben alleen en verlaten ergens middenin de hel waar niemand mijn taal spreekt en alles en iedereen vijandig is en heb geen geld, geen communicatie en ik besta niet want ik heb geen papieren. Mijn kleren , mijn vliegtickets, mijn agenda met telefoonnummers zijn in mijn hotelkamer in Hong Kong. Die ik morgenochtend moet verlaten om door te vliegen naar Singapore. Ik ben verloren. Ik ken niet eens de telefoonnummers van de mensen die ik zou willen contacteren als iemand me al zou willen laten bellen. Het is middernacht in Europa.
Langzaam zakt de avond over Shenzhen. De straten krioelen met mensen.
Die nacht slaap ik in een koude cel ergens in een Chinese stad. Ik krijg warm eten en men is vriendelijk. Ik voel me er relatief veilig en ik slaap min of meer. De horror.
Knorpot staat op en stapt naar buiten. Boerken staart hem na en vraagt zich luidop af waarom Knorpot middenin een verhaal opstaat en stopt met vertellen. Dichter grijnst en zegt dat dit het verhaal was, ongetwijfeld. Dat niet elk verhaal mooi afgerond moet zijn. Dat Knorpot het nu kan vertellen en dat we daaruit moeten concluderen dat het allemaal goed afgelopen is.
Knorpot komt terug binnen. Hij is bleek en zijn gezicht is getekend met lijnen van Chinese inkt op wit perkament en hij zegt met een kille glimlacht dat hij dit alles verzonnen heeft. Dat hij nooit in Shenzhen geweest is.
Boerken vloekt en miljaart en staat op en schopt een stoel ondersteboven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten