Ik ben een hooiberg op een vlakke weide in de polders met beken die me begrenzen en ik schrijf het in woorden die als snot op het papier liggen dik en romig in het late zonlicht. De zon deelt passioneel haar warmte en legt zich over mijn huid van onbeschreven vel waarop precies op dat moment of iets later in extase beelden gefluisterd worden van rust en stilte en lange zomeravonden in de duinen aan Zee en in mij verborgen rust een speld. Ik zoek ze niet. Ik ben een duin tussen Zee en de polder waar de hooibergen staan in het lage licht en ik ben zandkorrels. Ik ben de Zee. Ik ben water. Ik ben de lucht. Ik ben adem. Ik adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten