maandag 9 maart 2015

Kleine Rakker, deel 8

Kleine Rakker,

Gisteravond was je op bezoek. Helemaal alleen. Je mama en papa waren voor het eerst zonder jou op pad en jij dus zonder hen en je deed dat bijzonder goed, kleine makker.

Je was er al toen ik thuis kwam met de paarden op de trailer. Tijdens de jumping, daar in de polders aan de andere kant van de Trage Stroom, hadden vrienden me gevraagd wanneer ik nog eens een stukje zou schrijven over Kleine Rakker. Ik lach dan een beetje onwennig. Je schrijft wel om gelezen te worden en toch blijft het vreemd daarop aangesproken te worden.

Nu dus. Schrijf ik een stukje.

Het was gisteren een fijne dag, Nout. Jouw nonkel Yannick had een super dagje en reed de paarden sneller over de hindernissen dan we ooit durven hopen hadden en dus ook sneller dan de andere deelnemers. Met Branco ging hij als een weerlicht. Branco. Ons eerste veulen, ooit. Het veulen van Undra, het kleine dappere en snelle paardje van jouw mama, dat nu ergens in Italiƫ woont. Undra zou fier zijn op haar Branco van 't Vliegveld, zoals de omroeper hem noemde, want vliegen deed hij. En dat is bijzonder, immers tweemaal was Branco bijna dood en tweemaal vocht hij dapper terug en kijk, gisteren won hij overtuigend. Een mirakelpaard. En wij blij.

Je peter Rik ging wel nog even uit de bocht, gisteren middag. Of beter: door het lint. Toen nonkel Yannick en Branco tijdens hun spannende rit door hun laatste tegenstander opzichtig gehinderd werden, schold ik daarna de vader van dat valse rotjoch de huid vol, brullend en zonder schroom. En dat voor alle aanwezige publiek. Je tante Lisse hield me wijselijk in toom of ik had hem aangevlogen. Als iemand aan mijn 'clan' komt, dan word ik een woest dier, Nout. Dus o wee als iemand ooit een vinger naar jou zou uitsteken.

Ik kwam thuis en je was er al. Je meter Chris zat over je heen gebogen en jij lachte haar toe. Ik vond dat beeld zo mooi, dat ik er een inwendige foto van genomen heb en die heb ik een plekje gegeven in mijn geheugen. Daarna dronk je een beetje moeizaam van de fles, want je drinkt veel liever bij mama merkten we en na even worstelen tegen de loomheid van een vol buikje en de warmte van een zoemende kachel, viel je in slaap in mijn armen en daar ben ik je dankbaar voor. Je lag 20 minuten op mijn buik te slapen en ik genoot ervan. Intens.

Toen je mama en papa je kwamen ophalen, zat je op  schoot tegen me aan en we keken samen voetbal op televisie en je voetjes schopten stevig mee en je voetbalde beter dan wat we daar op het scherm te zien kregen, want dat was zielige pottekestamp. Samen naar voetbal kijken: op dat moment voelde ik me echt grootvader en wist ik zeker dat jij en ik dat goed gaan doen, kleine rakker, dat grootvader-kleinzoon ding.

Straks ga ik die lederen bal oppompen, die al een paar jaar doelloos in de garage ligt en ik speur in de tuin waar ik de doelpalen ga planten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten