Gisteren schotelde ene meneer Peters! ons een interessante vraag voor. Hij deed dat, zoals het hoort in deze plooi van de tijd, via Twitter en omdat ik nu eenmaal bij blijven moet en de voortdurende stroom berichten mijn honger naar kennis, kunde en verregaande trivialiteiten die nu eenmaal schier onbevredigbaar is, behoorlijk weet te stillen, maakt Twitter deel uit van mijn leventje.
De fameuze en verslavende rode lichtjes van mijn geliefde Blackberries flikkeren onophoudelijk.
Meneer Peters! vroeg ons -en ons, dat zijn de 38784 volgers en meer, want er werd behoorlijk wat geretweet (wat ben ik blij dat eens te ogen schrijven: geretweet)- wat wij verkozen naar aanleiding van de langste dag van het jaar:
1. Hoera geweldig, dit is de langste dag van het jaar
2. Vanaf morgen gaan de dagen terug korter worden
En die keuze zou, nog volgens de heer Peters!, veel over ons vertellen.
Het lijkt me de keuze tussen sense and sensibility, meneer Peters! en dus, behalve nogal doorzichtig, is de vraag ook behoorlijk onnozel en weinig zeggend. Want hoewel ik de neiging had hoera hoera te roepen, ik kan mijn verstand moeilijk uitschakelen, al doet alcohol soms wonderen, en ik wist gisteren al dat ik vandaag naar de langste dag zou kijken als de voorbije dag en dat met de stellige zekerheid dat vanaf nu de dagen weer korter worden en de nachten langer. Punt. Tommeke Tommeke, wat doe je nu?
De enige echte keuze, meneer Peters!, was deze:
1. Jammer, vanaf nu worden de dagen weer korter
2. Fijn, vanaf nu worden de nachten weer langer
Aan ons de keuze. En deze vraag heeft niets te maken met het feit of we een dag- of nachtmens zijn. De vraag peilt naar de mate waarin we ons verzetten tegen zaken waartegen we ons niet kunnen verzetten. Hoewel. We kunnen gewoon naar het andere halfrond verhuizen om het half jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten