De grijze hemel zeikt helemaal leeg vandaag. De aarde is een spons en kan niets meer slikken. De paarden verzuipen en het gras ligt rottend in modderige plassen te gisten. De wind zwiept de dunne druppels als inslag over kettingen van de populieren die met hun wortels wankelen in de vette modder en vechten tegen de storm die raast in de smalle steeg tussen hemel en aarde. Grauw op grauw met daartussen zeikende regen en tergende wind en de gelatenheid van de polder die verzuipt.
Dichter zit binnen en kijkt en schrijft het niet en Zakenman staat met zijn grijze bolide te staan in de stilstaande file op grijs asfalt en de stoplichten voor hem vormen een lang lint van rood gejammer. Staan dus. Stil. Staan. Hij is niet eens geduldig. Hij is moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten