Vandaag, bumperend op de snelweg in Zandhoven, kijk ik naar boven en boven de weg waarop wij, stomme mensen in onze blikken doos op wielen, willoos gevangen staan te staan, hangen ronde gebodsborden met daarop 50. Ik lach groen. 50?
Ik sta begot zo goed als stil. Nu en dan mag ik 5 meter rijden. 5O kilometer per uur? Ik kijk op de GPS en het cynisme van het moment bepaalt dat op die GPS staat dat ik 55,5 km van huis ben en dat ik nog een uur onderweg zal zijn en dus klopt die 50 km/uur wel. Ik glimlach. Even. Groen. Als een boer met kiespijn.
De boeren zijn met uitsterven bedreigd, maar dat is een andere discussie. Of geen discussie eigenlijk. Een gegeven.
Het is halfacht in de avond en ik sta stil voor de brug in Zandhoven, waar, zo zie ik straks, twee asfalteermachines aan de slag zijn en waar enig gedisciplineerd ritsen veel zou kunnen oplossen. Maar mensen zonder regels zijn een bende chaotische idioten en dus snijden we elkaar de pas af tot de laatste meter en staan we met zijn allen stil. We vloeken.
Ik vloek op mijzelf en de stomme gewoonte van me niet eten 's ochtends en tijdens de middag. De honger giert me door het lijf. Ik wil eten.
Dat niet eten is een extreme vorm van luiheid. Ik vind eten lastig. En tijdverspilling. En daarna ben je loom en loomheid is zwakheid en zwakheid is dodelijk. Eten bewaar ik voor het einde van de dag, als enige loomheid is toegestaan en het einde van de dag in zicht komt en de rust van het bed.
Ik sluit de ogen en zak in een bodemloos zwart.
Eerst nog de file overleven. En de honger. Ik drink een fles Spa Reine leeg. Dat helpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten