Er zijn van die dagen. Gelukkig zijn er zo niet te veel. En ben ik vergeten wanneer ik het laatst het ongenoegen mocht beleven zo'n dag te ondergaan. Lijdzaam en nederig gebogen. Kruiperig en zonder weerstand. Het zijn van die dagen waarop alles tegen zit. Waarop een hondendrol zich feilloos onder je schoenzool rolt terwijl je in de gietende regen in je nette pak naar je auto spurt, spetterende door de modderige plassen en je bij de auto gekomen je tas neerzet om naar je sleutels te zoeken, in je zakken, waarin je die sleutels niet vinden kan, waarna je je tas opent waar de regen in gaat zeiken, tevergeefs tastend en zoekend naar die godverdomde fucking sleutels, je de gsm grijpt om te bellen of de sleutels binnen zijn gebleven, maar door je haast en je vloeken, je trillende frustratie en van de regen verkleumde vingers, glipt de telefoon je uit de handen, duikend in een diepe plas en als je je bukt om dat ding te redden, rijdt een auto voorbij en hoost je nat tot op je ondergoed. Het zijn die dagen waarop je weer naar binnen loopt, met een gsm die vol water zit, je de sleutels meteen ziet liggen op de desk van de secretaresse, je weer naar buiten holt om te merken dat die tas verdwenen is, want je had die toch daar achter gelaten? godverdomme. Het zijn die dagen die de goden hebben uitgekozen om je eens lekker te kloten. Het zijn de klotedagen van ons bestaan. En dat na regen zonneschijn komt zal wel zo wezen, maar het kan je niet schelen op zo'n dag. Het zijn die dagen dat er in je auto is ingebroken als je naar een dringende meeting moet en je laptop is weg en je papieren en je hebt in wéken niet gesynchroniseerd en je moet naar het buitenland vertrekken, morgen. Het zijn de dagen dat je eens gaat fietsen voor het eerst in 87jaar en je lek rijdt ergens in de diepe polders in Weert. Je heft de kop en dankt de Goden voor zoveel wijze lessen.
De goden waren geen kosmonauten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten