Boerken stapt als een wankele gans door de dikke sneeuw die ongeschonden over de weide schuimt als het laagje room op de espresso die Zakenman nippend drink, kijkend naar de donkere figuur die daar doorheen het wit stap. Boerken klopt de laarzen schoon tegen de houten omheining en Zakenman veegt de lippen schoon met de achterzijde van zijn hand. In het kleine kopje blijven de restanten van de koffie als de sporen van Boerken in de sneeuw. Gelijktijdige werelden.
De dagen zijn kort en de nachten zijn lang en koud als woorden bij een ruzie. Woorden als ijspegels die van de dakgoot loskomen en vervaarlijk naar beneden suizen en rakelings langs je heen klieven en krijsend op het voetpad uit elkaar spatten.
Boerken is een zwarte dot verf in de dik gelegde ruwe laag witte olieverf op het canvas van dor wintergras en de modder van de regens van de herfst. Boerken zeult met twee zware emmers en Zakenman zeurt tegen zichzelf in woorden zonder klank.
Buiten dempt de hemel het licht en binnen in het Donker Kot brandt het licht en Zakenman ziet de binnen- en de buitenwereld in elkaar schuiven op het vlakke raam. Gelijktijdige vensters.
Dichter wikt de woorden en schikt ze en schrijft en herschrijft en schrapt en krast en leest luidop in het hoofd en proeft en ruikt en smaakt de zinnen die honing zijn en zacht en zoet soms en geruststellend of schurend en ruw als ongeschaafd hout of krakend en weerbarstig als een plastiek zak of gekreukt en nonchalant als een linnen pak of stekelig en pijnlijk als met ontbloot lijf bosbessen verzamelen. Het bloed op je gehavende armen en benen heeft dezelfde kleur als de spatten blackberry.
Door de polders stapt een schim. Iemand drinkt espresso met de ogen dichtgeknepen en verdrinkt zich in het vlakke raam en iemand schrijft de woorden en iemand leest ze. Nu. In die andere wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten