Ge leest nogal wat zever, zegt Boerken, als hij over de schouder van Zakenman loerend kijkt op het scherm van de tablet waarop die het nieuws leest over Voske die nu dood is. Zakenman kijkt op en wil wat zeggen over de pers en de duizenden versies van dezelfde waarheid, maar Dichter legt de vinger over de mond en kijkt hem dwingend aan, vanaf de andere zijde van de tafel en dus zwijgt Zakenman en laat hij de stilte waarin Boerken praten kan.
Wat een zever, zegt Boerken, dat ze schrijven dat hij kon schrijven vanuit een puberaal standpunt. Niets puberaal standpunt. Hij is altijd een puber gebleven. Overmoedig nu en dan. Verlegen ook. En vooral onzeker en kwetsbaar. Boerken kijkt naar Droeve Dichter.
Spelend met woorden en beelden. Altijd een beetje triest. Altijd een beetje morsig. Chaotisch soms. Broeierig. Absurd Vlaams. Surrealistisch Belgisch soms. Zelfrelativering als bescherming tegen de grote boze wereld. Cynisme als harnas. Nonsens als zotskap. Een puber. Verloren in de wereld van de mensen.
Dichter schudt het hoofd en Knorpot knikt stil, in een hoek zittend achter een half glas Duvel terwijl de kachel zoemt en niemand wat zegt, omdat er niets te zeggen valt.
Dan staat Dichter op om iets te doen, maar hij vergeet wat en vraagt dan: hoe komt dat gij, Boerken, de mensen zo goed lezen kunt?
Boerken grijnst en zegt dat als ge koeien en paarden kunt lezen de taal van de mensen simpel is. Maar ge moet er wel open voor staan, zegt hij. De mensen schrijven niet, ze schreeuwen. De beesten, die murmelen en prevelen lange vehalen, zoals oude menskens in de kerk eenzaam bidden. Mensen brullen korte woorden. Blafffend bijna.
Buiten nestelt de nacht zich in de tuin onder de kastanjelaar met de boomhut die Knorpot er getimmerd heeft en Meisje zet thee in de keuken en als ze buiten kijkt ziet ze Boerken en Knorpot en Zakenman rossig vlammend in de spiegel van de ramen.
Dichter wil Boerken tegenspreken. Buiten sluipen boze wolven om het huis. De eeuwen gleden voorbij
Wat een zever, zegt Boerken, dat ze schrijven dat hij kon schrijven vanuit een puberaal standpunt. Niets puberaal standpunt. Hij is altijd een puber gebleven. Overmoedig nu en dan. Verlegen ook. En vooral onzeker en kwetsbaar. Boerken kijkt naar Droeve Dichter.
Spelend met woorden en beelden. Altijd een beetje triest. Altijd een beetje morsig. Chaotisch soms. Broeierig. Absurd Vlaams. Surrealistisch Belgisch soms. Zelfrelativering als bescherming tegen de grote boze wereld. Cynisme als harnas. Nonsens als zotskap. Een puber. Verloren in de wereld van de mensen.
Dichter schudt het hoofd en Knorpot knikt stil, in een hoek zittend achter een half glas Duvel terwijl de kachel zoemt en niemand wat zegt, omdat er niets te zeggen valt.
Dan staat Dichter op om iets te doen, maar hij vergeet wat en vraagt dan: hoe komt dat gij, Boerken, de mensen zo goed lezen kunt?
Boerken grijnst en zegt dat als ge koeien en paarden kunt lezen de taal van de mensen simpel is. Maar ge moet er wel open voor staan, zegt hij. De mensen schrijven niet, ze schreeuwen. De beesten, die murmelen en prevelen lange vehalen, zoals oude menskens in de kerk eenzaam bidden. Mensen brullen korte woorden. Blafffend bijna.
Buiten nestelt de nacht zich in de tuin onder de kastanjelaar met de boomhut die Knorpot er getimmerd heeft en Meisje zet thee in de keuken en als ze buiten kijkt ziet ze Boerken en Knorpot en Zakenman rossig vlammend in de spiegel van de ramen.
Dichter wil Boerken tegenspreken. Buiten sluipen boze wolven om het huis. De eeuwen gleden voorbij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten