In de ochtend groet ik de dingen. Niet. Ik word zo moeilijk wakker. Wat me kan drijven in de ochtend, en dat is dan ook het enige, is de waanzinnig onzinnige gedachte dat ik die dag vroeg ga afsluiten en op tijd naar bed zal gaan om ervoor te zorgen dat ik de volgende ochtend me uitgeslapen zal voelen, wetend, echter, dat ik diezelfde avond geen zin zal hebben naar bed te gaan omdat tegen dan dat ellendige ochtendgevoel verdwenen is en ook vergeten. Ik ben geen ochtendmens.
Sommigen zijn dat wel. Die worden wakker en babbelen er vrolijk op los en mij lijkt dat een geweldig gevoel te zijn: gewoon wakker zijn en niet wakker worden zoals een rups een vlinder wordt, elke ochtend opnieuw. Het gebabbel dringt amper tot me door, alsof ik ergens diep onder water lig en dat gebabbel zich afspeelt boven het oppervlak.
Ik ben geen ochtendmens. Dat is wel duidelijk.
Geschreven de ochtend van de laatste dag van het eerste decennium van de 21ste eeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten