Tussen kerst en nieuw in zou een mens tijd moeten hebben om na te denken en zijn gedachten te laten slepen, traag en moeizaam, en niet ijl en vluchtig,als gewoonlijk.
Maar ik schreef 'zou', want ik weet wel beter.
Tussen droom en daad staan wetten in de weg, schreef Elsschot en praktische bezwaren. Maar vooral een te kort aan tijd.
Als ik het leven zou kunnen hertekenen, dan schonk ik mezelf een leven of 4, maar dan wel simultaan. Dat zou een heel stuk minder frustrerend werken als het zappen heen en weer in een onmogelijke poging simultane levens te kunnen simuleren als je maar hard genoeg doet alsof. En dan zou ik ook nog terug willen schrijven. En tekenen. En schilderen. Liefst allemaal, want het is zonde het niet te doen.
Wat ik maar niet vatten kan, geachte opperwezen dat niet bestaat, maar aan wie moet ik het anders vragen? is waarom het aanvoelt als zonde dat ik geen tijd heb voor die dingen, maar er me gewoon te weinig simultane tijd gegeven is om alles te doen waarvan ik het gevoel heb dat ik het maar beter kan doen? Omdat ik er wat aan heb. En hopelijk ook anderen.
Een eindejaarsgedachte zowaar, met een open einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten