Je zit gezellig aan tafel en op die tafel worden gerechten gezet en dranken. Rond de tafel zitten mensen en die praten en je praat mee, soms. Buiten het eethuis draait de wereld door en via de blackberry en de netwerken allerhande waarmee we voortdurend vasthangen aan elkaar en de gebeurtenissen groot en klein, dringen mensen binnen en blijf je beslissingen nemen en zaken sturen. Dat stoort, maar je verslaving is groter dan de last van de sociale druk.
Je zit dus semi-gezellig mee aan tafel en praat mee, soms. Tot je ineens merkt dat een hoop verstandig volwassen mensen nood hebben aan bovennatuurlijke verklaringen, goddelijke interventies en zelfs vorige en volgende levens om zin te geven aan zaken en gevoelens en gebeurtenissen. Genoeg om de verslaving opzij te schuiven en me vol te gooien op de discussie. Niet dat ik zo nodig mensen wil bekeren tot het enige echte zuivere geloof, dat van het niet-geloven, van de zware last te weten dat we een toevallige uitkomst zijn van een ongelooflijk oud en complex genetisch algoritme dat geen begin en geen einde en geen betekenis heeft. Bekeren is mijn ding niet. Maar ik kan niet lijdzaam toezien hoe mensen die ik hoog inschat, zich laten wegglijden in sprookjes.
Ja, ik hou van sprookjes en verhalen. Ik vind ze geweldig. Het is zalig ze te vertellen en het is zalig in kaboutertjes te geloven en trollen en sprekende dieren en eenhoorns en elfjes. Vooral elfjes. En Sinterklaas natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten