Ik heb nooit een Saab gehad. Ik heb er zelfs nooit een keertje mee gereden, en als ik heel eerlijk ben, dan kunnen enkel een aantal oudere modellen me bekoren, met terugwerkende kracht en gekruid met een gezonde dosis nostalgie. Saab is altijd wat onder mijn radarscherm gebleven. Een prettige beeldspraak trouwens, want de link tussen dat automerk en de vliegtuigindustrie zijn gekend. Ik heb nooit een Saab op mijn verlanglijstje gehad, en de echte liefhebbers zullen -misschien wel terecht- opmerken dat dat precies is wat Saab zo eigen maakt.
Een merk van kenners en liefhebbers. Een merk dat zoveel understatement uitstraalt, dat het een statement wordt. Met een Saab rijden, dat was stijl en klasse uitstralen zonder het uit te schreeuwen. In tegenstelling tot het statement van een Mercedes of BMW. Bijvoorbeeld. Saab is nooit de auto geweest van de bakkers of de beenhouwers of de snelle accountmanagers. Ik heb mijn dagen gesleten in tientallen Audi's en Mercedessen en een verdwaalde BMW en ik zal dus wel geen gevoel hebben voor understatement, zo lijkt het wel. Ik heb wel oog voor wat mooi is en dat oog heeft Saab eigenlijk nooit gespot.
Ik praat in de verleden tijd. De teleurgang van Saab stemt me triest en ik heb spijt nooit een Saab gereden te hebben, maar de tijd is een onomkeerbaar vooruithollend monster en ik kan mijn fout niet meer recht zetten. Als het al een fout was. Want misschien was het niets geworden tussen mij en Saab. Ach, dat ik spijt heb nooit met een Saab te hebben gereden, zelfs geen honderd meter, is een leugen. Ik zou niet weten waarom ik spijt zou moeten hebben. En toch. Toch stemt het verdwijnen van Saab me triest.
Het stemt me triest, omdat het tekenend is voor de tijdsgeest, waarin bedrijven alsmaar groter worden door andere bedrijven op te kopen en op te slokken en te integreren, geleid door veel te dure one-trick-pony CEO's die alleen kunnen gaan voor de vlucht voorwaarts, maar geen notie hebben wat echt strategisch inzicht betekent en dus ook niet strategisch kunnen denken, en er ook geen gevoel voor hebben. Want waar je niet goed in bent, kan je ook niet herkennen als een zwakte. Dat is des mensen. Een knoeiende amateur-schilder, ziet niet dat hij knoeit, omdat hij het talent niet bezit tot het scheppen van een kunstwerk en dus ook niet het talent heeft te weten dat hij dat talent niet heeft. Dat is bewezen.
Op die manier hollen CEO's vooruit, gedreven door angstige beleggers die kicken op goed-nieuws-shows. Die shows bestaan steeds uit drie elementen, liefst simultaan: groeien door overnames, synergie zoeken en knippen in kostenstructuur. Hoera. O ja, er is nog de after-party: als iets mislukt, gooi je het bedrijf of merk dat je ooit kocht, er terug uit. Krachtig besluiten de mislukkingen achter je te laten, stuwt steeds de koersen de hoogte in. Hoera. In elke oorlog heb je wel eens burgerslachtoffers. Jammer, maar helaas.
En zo werd de ziel van Saab verpulverd en vermorzeld en verscheurd en verknipt en uitgehongerd en hield Saab op Saab te zijn. Saab overnemen en integreren en vergrijzen in de massa, stond gelijk aan dood door langzame verstikking. Per definitie. Met voorbedachte rade, zou je denken, maar ik geloof niet dat éen CEO dat vrijwillig heeft gedaan. Het is domheid. Punt. Het bord voor zijn kop van de zakenman.
En dàt stemt mij triest. Niet omdat ik tegen vooruitgang ben. Niet omdat mondialisering me bang maakt. Wel omdat in zoveel grote bedrijven vergeten wordt aan gezonde strategische marketing te doen. Omdat in zoveel grote bedrijven de CEO het verkeerde profiel heeft. Omdat in zoveel grote bedrijven men niet denkt of zelfs de wil heeft tot denken. Of het vermogen.
Ik ben triest omdat Saab een symbool is. Het is goed dat Saab dood gaat. Beter geen Saab dan iets dat op Saab lijkt. Het is als alcohol vrij bier. Dat is ook niet lekker. En doet niet met je wat een biertje of twee wel doet.
Rust in vrede, Saab.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten