In de luwte van de namiddag en onder het ruisende lover van de grote
populier zit ik in een witte verweerde kunststoffen tuinstoel bij de
emmers die zich vullen met water. De paarden wachten, elk op hun
weide, geduldig en nippen nu en dan, slobberend.
De hemel is egaal grijsblauw nu en er onder hangen donker blauwe
uitgerokken wolken die vanuit het westen over me heen glijden. Bijna
onmerkbaar traag.
In het dichte bosje naast de weides hoor ik tientallen vogels en ik laat
alle geluiden en fluiten samensmelten met het ruisen van de bladeren
en de slaap die mijn kop vult. Het water loopt traag en met datzelfde
slenterende tempo sloffen gedachten voorbij. Ik doezel in.
Klotsend loopt een emmer over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten