Het leven is vrouwelijk

Een stukje beginnen met 'Het leven is...', vond ik, wat zwaar en eveneens lichtjes pretentieus en daarom begint ik met 'Een stukje beginnen met 'Het leven is...', wat een en ander relativeert om dan de tweede zin toch maar zo aan te vatten.

Het leven is een onvoorspelbare rivier. Bijna even wispelturig als een vrouw en het weer en tevens even onbestuurbaar.

Laatst was er een heel gedoe rond een of andere studie die had uitgewezen wat we allemaal al wisten, namelijk dat de geest van een vrouw is als de cockpit van een F16 en die van de man als een koffiezet met een aan en uit schakelaar. Ik vond die vergelijking wel prettig en fijn gevonden, maar ik was het er niet mee eens.
In die F16 kan je na verloop van tijd je weg vinden en door opleiding en het lezen van een handleiding, weten waar alle meters en wijzers en knoppen en schakelaars en schuifregelaars voor staan en toe dienen... Inderdaad, hoor ik je denken. Dat is bij een vrouw wel lichtjes anders toch? Elk van die wijzers en meters en regelaars en schakelaars heeft telkens een andere functie, willekeurig en zomaar, omdat het nu eenmaal zo is. Zoals het weer omslaat en het midden de zomer ineens gaat herfsten. Of zomeren in februari. Zomaar. Je denkt dat je die F16 kan vliegen, je stijgt op, of toch bijna en ineens dient de stuurknuppel als schakelaar om je ruitenwissers aan te zetten, en moet je opstijgen met wat daarvoor de airco-bediening was... En dus crash je.

Het leven is vrouwelijk. Zeker weten. En gelukkig maar. Stel je voor dat het leven mannelijk zou zijn. We verveelden ons te pletter toch? Lang leve de onvoorspelbaarheid die achter elke bocht op the long and winding road weer een nieuw landschap onthult. Nu eens mooi en lieflijk, dan weer grauw en grimmig, nu eens opgewekt en giechelend, dan weer teneergeslagen grienend. Wat is schoonheid zonder lelijkheid? Licht zonder donker?
Neen.
Ik wil niet diep filosofisch gaan wauwelen. Helemaal niet. Ik draai de volumeknop tot net op dat punt waarop de muziek luid klinkt en net geen brei aan lawaai wordt, laat de bassen knallen en ik brul onbeschaamd mee. Gisteren heeft de vrouw die weer heet, ons de hele dag gekloot met onophoudende stortregens en wind en kou, vandaag schijnt haar zon en zijn en weinig wolken en minder wind en voelen we ons weer kiplekker. Tot morgen en een nieuwe gril.
Het moraal van dit verhaal? Ik weet het niet. Mijn schakelaar staat op off vandaag.