Eskimo, treinverkeer en hersens of het gebrek daaraan. En tikfouten.

Als de Eskimo tientallen woorden heeft voor sneeuw en een handvol varianten van wit kan benoemen, dan zouden wij in de trieste land bij de Noordelijke Zee, dat al weken gebukt gaat onder een schrijnend gebrek aan helende zonneschijn, duizenden woorden moeten hebben voor de diverse types grijzige wolkendekens en regen. We kennen miezeren en stortregenen en motregen enzo, maar al bij al valt onze woordenschat op dat vlak toch wel tegen.
Op zoek dus naar een verklaring voor dat fenomeen. De bewoners van de tropische regenwouden kennen geen verzamelnamen. Het begrip 'boom' is hen onbekend. Elke boom is 'boom'. Het leven tussen bomen is zo evident, dat het op geen enkel ogenblik zin heeft gehad om het begrip boom te onderscheiden van het ding boom. Zit daar een parallel in?
Ik hou mijn kop schuin, laat de rammelende inhoud ervan samenvallen op een torentje en probeer daarmee een gedachte te bouwen om ze dan naar mijn twee handen te sturen, die elk een vinger aansturen over het toetsenbord van mijn zilverkleurige Apple. Een operatie die meestal moeizaam verloopt, omdat het spoorverkeer tussen mijn hersens, via het merg,naar de handen in de knoei raakt. Elk woord splits ik uit in letters, die of op de rechter of op de linker spoorlijn gezet moeten worden en dan moeten die treinen vertrekken om zonder ongelukken en tijdig ter plekke te raken om mijn vingers op de goeie toetsen te laten landen in de juiste volgorde. Dat loopt zelden goed. Ten eerste omdat het logistiek verdeelcentrum wel eens fouten maakt en de letters op de verkeerde spoorlijn zet, of woorden verkeerd omzet in letters en er in de haast enkele vergeet toe te wijzen, maar ook omdat de treinen onderweg wel eens ontsporen of vertraging oplopen, waardoor letters nooit aankomen of in een verkeerde volgorde arriveren. Tenslotte is het niet zeker, dat de handen die de toetsen raken moeten de boodschappen juist interpreteren en aan de trefzekerheid van de vingers bij het raken van de juiste toetsen mag getwijfeld worden. Kortom: de woorden die ik dan typ lijken op de woorden die mijn broze brein bedacht heeft, maar daarmee is ook alles gezegd.
Deze keer echter, knarst en piept de stoommachine der gedachten onder mijn schedel, maar komt er geen gedachte uit voort en blijft het stil.

De rails een beetje roestig bij dit druilerige weer.