Kleine Rakker deel 3

Kleine Rakker,
Daar stond ik dan.

Het was hoogzomer en tropisch warm en ik stond te zweten als een paard op een waggelende tafel die elk moment dreigde om te kieperen, met een loodzware en veel te grote en logge extra grote houten pallet in mijn handen die ik probeerde over een houten balk te duwen en waarbij ik moest veranderen van onderhands in bovenhands grijpen. Ik zocht ontsnappingsroutes en vond er geen. Slim was het niet en eigenlijk was het totaal onverantwoord, maar voor dat soort overpeinzingen was het te laat.
Iets in me had me bevolen een boomhut te bouwen in de kastanjelaar en daar was ik dan maar aan begonnen. En die pallet daar ruim 2 en een halve meter hoog, was het fundament. Ik ben redelijk verstandig, maar ook dom en hulp vragen is niet mijn sterkste kant...
Ik heb het overleefd en de boomhut staat er, hoog in de boom en ik denk dat het me niet bevolen werd, maar netjes gevraagd. Door jou, Kleine Makker. Of verbeeld ik me dat?
Ze staat er. Brent en Arthur spelen er in. Ze zorgen ervoor dat de boomhut gaat ademen en dus leven. Ik heb de toegang zo gemaakt, dat ik wel jong moet blijven en behoorlijk lenig van lijf en leden en zot in de kop om er te raken. Soms moet een mens zichzelf wat helpen, zeker bij het stoppen van de tijd die ongenadig voorwaarts staat.
Dit is dus de deal, Kleinzoon van me: jij hebt je boomhut in onze kastanjelaar en in ruil help je me de tijd te bevechten, want ik heb geen zin in dat oud worden.