Lijstjesjongen zat bij me in de klas. We liepen school op een school die tot het jaar ervoor een meisjesschool was geweest en we waren met 5. Denk ik. Ik heb geen feilloos geheugen en zeker niet voor cijfers. Ik tel als de kraaien.
Lijstjesjongen hield van Dire Straits en hield lijstjes bij. Ik weet niet meer precies waarvan en ik ben geneigd te schrijven dat hij alles in lijstjes probeerde te gieten.
We waren vrienden, wij 5. Veel keuze hadden we niet en op die leeftijd heb je nog niet de gave om goede van slechte mensen te onderscheiden. Of heb je de goede gave nog om daar niet mee bezig te zijn. We waren vrienden en probeerden als 12-14 jarigen te overleven op die school, als vreemde voorwerpen in een kosmos die altijd al ongeschonden was gebleven.
Ik ging jeans dragen en basketschoenen en liet mijn haar groeien en ik ging rebeleren tegen alles en iedereen. Ik verwaarloosde school en de talenten die ik had, ik nam geen notities en nam zelden boeken of schriften naar school. Ik overleefde wonderwel. Ik tekende op de schoolbanken. Urenlang en geen leerkracht die de moeite deed dat te merken en me ervoor te straffen. Ik legde examens af op geluk, puur verstand en lef. Ik wou artiest worden. In een klein huis met een wilde tuin. Ik schreef ellenlange opstellen en verhandelingen over de wereld en de wereldorde die soms aandoenlijk links waren en van een behoorlijke naiviteit getuigden en ik meende elke letter, toen al.
In een onmogelijke confrontatie tussen mijn heden en mijn toen, zou ik mezelf als tiener begrijpen en goedkeurend een schouderklop geven, maar niet omgekeerd.
Lijstjesjongen maakte zijn lijstjes en ordende de wereld en zijn dingen en hield van Dire Straits. Ik hield van Neil Young. Toen ook al.
Ik vraag me af of Lijstjesjongen nog steeds lijstjes maakt. Desnoods in zijn hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten