Wat is de schrijver van deze woorden? Een seismograaf? Ik stel vast. Punt.
Of wil hij meer zijn?
Onderweg naar kamer 223 van het hotel zonder naam in de stad zonder naam, loop ik langs de bar en even kom ik in de verleiding er een dubbele wodka te nuttigen, tot ik de dingen zie die er zich ontwikkelen en die leiden tot onherstelbare breuklijnen tot ver na datum. Niet voor mij, maar voor hen die deel uitmaken van het verhaal dat er geschreven wordt, of zou kunnen worden. En ik wil het niet zien en niet weten, want ik zou ruzie maken en tussen komen en god spelen. Ik ben dus noch seismograaf, noch god. Ik ga slapen. En drink een glas water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten