Catacomben

Catacomben is een mooi woord denkt de dichter die erin verdwaalt in het diepst van zijn ziel en hij komt op een kerkplein en het is er duister en stil en hij is op de terugweg naar ergens en aarzelt. Is het die eerste straat? Of die volgende. Is er een volgende? Het plein is er donker. Gesloten. Niets wijst erop dat daar nog een straat is, een steeg. De eerst rechts is een beetje verlicht en aanlokkelijk en hij stapt ze in. Hij is niet alleen en hij kent de anderen maar weet niet wie ze zijn. Ze wandelen mee. Op de terugweg naar ergens. Rechts ligt de Zee, en in de zee tekenen mensen schepen en eilanden die ze verplaatsen, als een kartonnen decor en links is een promenade en Dichter en zijn resigezellen herkennen dit niet, maar blijven gefascineerd kijken naar de door mensenhanden gemaakte Zeetaferelen rechts van hen, die geprojecteerd lijken en getekend. Een decor.

Daarna is het doek weg en de steeg is grauw en duister.

Ik ben een bad dat ruikt naar lavendel van plastiek en ik lig in het hete water en smoor mijn lijf in het cocon van water om me heen. Even aan Freud vragen. Geeft me zelden meer dan een flauwe woordspeling en nooit voldoening of vreugde, die Freud, ziet u wel. U bent de lezer en zou nu wensen dat niet te zijn. Ik ben de schrijver en deel uw mening en ik lig in dat warme water waarop het witte schuim waarmee ik als kind baarden maakte als was ik Sinterklaas die een bad nam. Neemt. Ik neem vooral. Deel zelden. Zo hebben de mensen me geleerd. Denk ik. Of ben ik zo geboren?

Ik ben een witte laag verf op een vochtige muur zonder grondlaag en dus gedoemd tot een bladderend en schilferend bestaan. Ik denk dat ik de keuze had. Ik denk zoveel soms. En uitzetten lukt niet. Zelfs niet diep in dit bad. Ik ben een zin die niet is gesc

Betonnen jungle. Waarop jagen we vandaag. De kogel is onderweg. De kinderen zingen en ik zet me schrap. Een donker oerwoud. Een tijger en een olifant en tussen de ogen getroffen. De kinderen vragen of dat doodschieten wel mag. Is dat geen zonde? Waarop jagen we vandaag? Wat doden we vandaag een keer. De kogel is onderweg. Het doel gekend. De tijd is Heer en Meester nu.

Hij stak de brede Zee over. Dansend over de golven. Een doder. Geen genade. Ze kenden geen oorlog. Geen vrede. Ze leefden zoals ze leefden en toen kwam hij, de Doder, dansend over Zee. Hij klonk als Tristesse in de ochtend. 

Wat een Doder. En de mensen waren mooi en lief en ze leefden in harmonie. Ze offerden fruit en dieren aan de Boze Goden. En dan kwam hij dansend over Zee en hij landde aan hun kusten en bracht de Dood. 

Betonnen jungle. Dansend langs het water. Een paleis in de zon. Op het strand vroegen ze zich af wat de wereld was en waarom. Kleurig. De Goden boos kijkend. Mooie mensen.

Eiland in de zon. Ijlend in de zon. Haat een legende. Steen op steen. Stervend. Blote handen en het onmogelijk. Ze woont daar aan de andere zijde. Ik ben Haar er verloren en ik weet niet waar en wanneer. Dansend over Zee. Een Doder. Een kogel onderweg. Hij kwam dansen over het water. De Zee niet breed genoeg. Met schepen en geweren. 

Ik eet er taart. Kersen. Denk ik. Op Grootmoeders wijze. Ik hou er wel van. De violen en een limoen. Ik blijf eten. Ze draagt witte laarzen en een rokje. Mijn God. Ik staar en blijf eten. Taart met kersen. En een vergeten rijmpje. Een Meisje in het zand. Een Meisje. Gestrand. Ik bleef eten. Taart. Denk ik. 

Meisje in het zand. Mag ik blijven wonen. Een poos. Lach naar me. Wil je. Wat is je naam. Waar woon je. Waarom speel je? Ik ijlend in bed. Koorts. Eiland in koud zweet. Ik tril en beef en heb visioenen. Een Meisje in het Zand. Een strand? Ik weet het niet. Weet niets. Het is niets. Nergens. 

Zoveel liefde. Zovelen. 

Gek Meisje. Zot geval. Je huilt. Je vraagt je af. Liggend op de grond. Zot Meisje. Hou je vast. Het licht. Aan het licht. Klamp je vast, ik kijk toe. Kijk je aan. Praat een andere taal. Je kent alle smerige geheimen. Je wandelt niet langer. Het weegt. De spiegel is grauw. Mijn gek Meisje. Hou je vast. Vast. Stevig. Vast. Het licht. Je bent licht.

Zwarte dag. Storm op Zee. Geen Hoop. Niet huilen. Hij is onderweg. Ga niet voor je het weet. Kijk links en zie de bloemen rechts van je. Zoete liederen. Je zingt. Honger en dorst.

Daar wandelen we. Sneeuwvlokken in het geheugen van de zon. Ik vouw de bladzijde. Ik denk. Ik draai me om en kijk weg en iets grijpt me. Wolken die schaduwen strooien over het water dat blauw is tot groen en zwart en openbarst in witte puisten die verblazn worden in de strakke wind die tegen het land in blaast en het duingras vlak probeert te drukken.

Mijn ziel verdwaalt. Levend. Mijn hand neigt naar het jouwe als een onweer in de lucht hangt op het einde van een overmoedig uitbundig zwoele zomerdag. Mijn hand raakt de jouwe als de bliksem aan de einder aan het gordijn van zwarte regen die de akkers van stof blust en overdadig te drinken geeft tot de aarde modder wordt. We zijn verloren zielen. Hand in hand. Langs de zee. Rijmend op het strand.

Achter ons wast het water onze voetsporen. We kijken niet om. Vandaag.

Wat zoek je? Fluistert Zij en als ik zacht vertel dat ik niets zoek dat ik nog niet gevonden heb zwijgt ze en mijn woorden verwaaien over de duinen de polders in waar mensen wonen en de akkers ploegen en graan planten en slapen in het donker. Wat zocht je? Vraagt ze zacht en ik fluister zacht dat ik Haar zocht, ooit. Zonder het te weten. Wat we weten is een zandkorrel op het strand van ons verlangen, zeg ik en daarna kan ik die gedachte niet vasthouden. Het wordt geen beeld. 

Mijn vingers zijn droog berkenhout. Mijn huid is een grasland in de ochtend. Mijn tekst is vergeten. Mijn schrijven uitgelopen inkt. Mijn woorden werden nooit gehoord of gelezen. We zijn de wind. We zijn woorden in de wind. We zijn woordenloos. 

Een gedachte van zwart staal

Poedersneeuw

Het knipperen van een oog

Gravend pel na pel 

Na elke deur 

Een deur die sluit en openwaait

De wind zwijgt en de adem stokt

Ik wandel

Ik wacht

Ik aarzel

Ik ben een spiegel

Mijn gewaad van loden egelstekels

En glanzend zilver

En gouden brokaat

Hermelijnen mantels

En Blauwe wolken

Ik ben een brand

Mijn aarde verschroeide akkers 

Wit stof van asse en zwarte boomstompen

Smeulend en beschaamd kijk ik om me heen

Ik ben alleen en ik hoest mijn longen schoon

Ik tel de tranen niet

Het zijn woorden die niet geschreven zijn

En die smekend gelezen werden

Zonder letters en inkt barstend papier

Scheurend steen en wit tafellinnen

Ik hoor de woorden niet

Ik proef geen water

De aarde is leeg

De hemel is gesplinterd glas en

Dissonant graast mijn herinneren

Jaren verdunnen tot minuten en

Grijs wordt Blauw wordt Pruisisch

De aarde is leeg en ik verdwaal in mezelf

Het is er kil en mijn adem vriest

Aan de wanden zwart metaal

Stekels smelten 

Staccato van licht

Een hand op een hand

Een glas witte wijn

Witte borden en een Zee

Windstil met lome wolken

Die strelen langs de hemel

Een porceleinen stolp van wakkeren

Na diepe slaap

Tussen lakens van warm strandzand

Nevels van suiker

Schemer

Dauw

Zachtgroen gras

En adem langs je huid