Koe

Zakenman parkeert zijn grijze auto schuin over het voetpad en stapt nonchalant uit en haakt de autosleutel aan zijn broek want hij heeft een hekel aan voorwerpen in zijn broekzakken. Hij wandelt het erf op waar de zon de muren schildert tot oogverblindend wit. Hij knijpt de ogen tot spleetjes en zet een blauw reflecterende zonnebril op de neus. Boerken is als steeds iets aan het doen op of tussen de weides en het zand dat wit stof is geworden maakt wolken in de wind. Zakenman hoest even en klopt het blauwe pak weer proper. Tevergeefs. 

"De regen komt maar niet", zegt hij tegen Boerken en die kijkt Zakenman aan als was hij een koe die ineens Shakespeare te declareren. "Gaat gij u nu ook al moeien met het weer? Hou u bezig met uw zakendoen en uw vergaderingen en meetings en dure Engelse woorden en de dikke boeken die ge allemaal gelezen hebt, maar kom me niks vertellen of vragen over het weer. Kunnen we dat afspreken? Ik vraag u toch ook niets over uw dingen?"

Zakenman schrikt niet van zoveel agressie en gaat op de bank zitten.