De Droeve Dichter zit aan de verweerde tafel en schrijft de song neer die hij net gehoord heeft. Buiten legt de eerste milde warmte van de lente een deken over de aarde dat zacht is en liefelijk. Hij schrijft de woorden en kijkt nu en dan door de wazige ramen naar buiten. In woorden kan je soms de pijn voelen. De pijn van een ander. Een onbekende. Woorden zijn werelden en er is geen wereld zonder woorden.
Toevallig Kinderen maken
Ik hield
je vast
zoals geliefden
Onze handen
speels en
je elleboog
die
past zo juist
en
we vergaten
onze andere
vrolijke plannen
voor die ene blik
zo delicaat
op je gelaat
Onze lichamen
bewogen en
werden steen
als
de pijnlijke delen
van jouw tuin
en
er is geen plaats
voor excuses
waar niemand weet
wat we
deden en
gedaan hebben
Kom je
tegelijkertijd
met hem?
Ooit?
En
is hij donker
genoeg?
Genoeg om
jouw licht
te zien?
En
poets je je tanden
voor
je kust?
Mis je mijn geur?
En
durft hij je aan?
Voelt het
als ergens horen?
Maakt hij je wild?
Of enkel
een beetje vrij?
En
ik dan?
Je hield
me vast
zoals geliefden
je handen
zwetend en
mijn voet
die
past zo juist
En we gebruiken
kussens
om
de dingen
te dempen
Vrolijke klieren
deze milde
schande
Onze geesten
bedrukt
en
wakend
terwijl
onze lijven
en vlees
het gebrek
aan ruimte
negeerden
voor
wie licht is
van hart
want
gedreven
door
het dreunen
van ons
ritme
O ja
ik weet
dat ik
jou
liet huilen
En
ik weet
dat je wou
sterven
soms
Maar
voel je
je
echt leven
zonder mij?
Als dat
niet
zo is
wees dan vrij
en
verlaat hem
en kies mij
voor een van ons
toevallig
kinderen maakt
Want
we zijn
verliefd
Kom je
tegelijkertijd
met hem?
Ooit?
En
is hij
donker
genoeg?
Genoeg
om
jouw licht
te zien?
En
poets je je tanden
voor
je kust?
Mis je mijn geur?
En
durft hij je aan?
Voelt het
als ergens horen?
Maakt hij je wild?
Of enkel
een beetje vrij?
En
ik dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten