Ik loop door het zand van het strand en waar ik voorbij kwam schrijven mijn voetsporen een eentonig verhaal dat gewist wordt, woord per woord, door het opkomende water en de dunne glasplaat zee die telkens heen en weer glijdt over het strakke strand. De wind fluistert andere woorden die harder klinken en vaster en dwingend vervliegen nog voor ik ze kunnen grijpen heb om ze vast te houden in mijn hand om ze te lezen en begrijpen en ze te vatten. Soms grijp ik er een, dat ik lossen moet om een volgende te grijpen, zodat ik het vergeet en geen zinnen bouwen kan. Mijn adem blijft woordenloos en mijn bestaan leeg en kil en donker als de schaduw van de nacht.
De nacht sluipt over de duinen het land in met gapend open mond en de avond zwemt er argeloos in en sterft dan plots in een laatste flits.
Ik wandel naar de duinen en zoek er een plek en laat de slaap mij nemen.
De slaap neemt me niet en ik lig wakker in de nacht die me niet omarmen kan en troosten. Troosteloos tel ik de uren.
Alles is balans.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten