Op het gevaar af om te worden afgeslacht door de meute, die wordt opgejaagd en geleid door zij die de hype maken, voeden en bewaken, ga ik me toch nog eens laten gaan over 'De Ronde'. Het was een geweldig idee dat heeft geleid tot een geweldig experiment. Trial and error. Het televisieprobeersel had wel wat.
Mijn oneindige eerlijkheid gebied me toe te geven dat ondanks het feit dat ik na de eerste uitkeek naar de volgende,'want dan zou er toch wat gebeuren, niet?', ik na die tweede aflevering het zootje kotsbeu was. Ik zag slecht acteerwerk,met vooral veel wisselingen in toonzetting, ik zag gemaakt slordig camera werk en ik zag veel verhaallijnen, waarvan weinige me konden boeien. Het enige wat ik wilde weten was hoe ze in elkaar zouden haken en of dat verrassend zou zijn. En diezelfde absolute eerlijkheid gebied me evenzeer toe te geven dat ik ben blijven kijken. Ik kan de reden van mijn fascinatie niet duiden. Ik kon als kind ook al uren naar de aquarium staren. Hopend op...iets.
En gisteren was het dan zover: tadatatatatata! De groote finale. Het groote spectakel. Het langverwachte einde waarin alle verhaalijnen elkaar zouden ontmoeten en de groote raadselen zich zouden onthullen aan ons, argeloze kijkers.
Tom Boonen moest lossen op de muur. Daarna reed hij zich de krampen in de kuiten, maar Fabian De Sterke won de koers. Hij toonde een geluksbrenger en de regiekamer toonde de slowmotion ervan. Het was geweldig. Ik zou het nooit zo mooi hebben bedacht. Schitterend bedacht. Schitterend uitgeschreven.
Tussendoor kregen we een vage les xenofobie te verwerken, iets met een grasmachien, denk ik, we zagen we niet hoe de lelijke rosse met zijn baard niet kan liegen en we hoorden een schot, we we zagen mensen de Vip binnenwandelen en hoe een dwerg lag in een bed lag te slapen. Iemand hield een pleidooi voor het goede doel, en bestelde een pintje, een flik met een baard kon de ware dader van een vluchtmisdrijf vatten omdat hij op televisie zijn ex zien staan had langs het parcours, die lesbisch was geworden, maar ook weer niet en die daarna met haar auto tegen die van de lelijke rosse moest rijden en tegen de auto van Lasse uit die andere verhaallijn tot stilstand moest komen waarop het personage met zijn kikkerkop en het open gehemelte iets brabbelde en de lelijke rosse in het hospitaal terecht kwam waar zijn twee vrienden waarvan 1 een stand-up komiek en de andere in een cactus heeft gebeten waar ze de Duitse vader van het aangereden meisje ontmoeten omdat ze geen kleingeld hebben waarna de lelijke rosse met zijn baard alles opbiecht aan die andere met zijn baard, die flik is en die daarna wil wegrijden met de stand-up comedian en klootzak op de achterbank en dan telefoneert met zijn ex ex die aan hetzelfde hospitaal staat hoera. Zoiets.
Maar het verloop van de koers was uitermate boeiend. Eerlijk is eerlijk. En de scène met het huilende kusmeisje greep me zeer aan. Ik had een krop in de keel. U toch ook?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten