Lava

Meisje is als marmer. Bleek en kil. Over haar wangen rollen traag dunne tranen die naar zout smaken, weet Dichter die voor zich uit staart en in zichzelf zoekt hoe hij haar helpen kan.  Een wolk schuift voor de zon en de tuin hult zich in schaduw en de stilte blijft hangen in de kilte van het zwijgen. 
Woorden verdampen nog voor ze uitgesproken worden en de tijd aarzelt niet en hapt gulzig de dagen weg tot weken en maanden en de wonde bloedt en ettert. Verdampte woorden stollen en worden lavavelden van zwarte steen. 

Dichter snoeit lavendel. Lijkt op lavaveld. 

Sent via BlackBerry offered by Proximus