Dichter leest de wolken en telt ze niet.
De wolken spreken in stilte. Ze worden geschreven op de lijn van de horizon en daarna drijven ze traag naar de tuin en hun schaduw glijdt mee over de polder die vredig is als een slapend paard.
De wolken vertellen lange verhalen die Dichter ademt met diepe halen van zijn lijf dat versteven is van de kou. De zon staat laag en reikt niet in de tuin. Dichter zit in de kilte van de schaduw en leest de wolken.
Hij leest hun verhalen en wordt een woord. Dichter is een woord in de zinnen die de wolken schrijven. Hij wordt geschreven.
De polder is een slapend roofdier.
Dichter wordt een woord in het verhaal. Naast hem zit Meisje en zij lezen zwijgend de wolken. Zij zijn een woord. De polder slaapt. De wolken fluisteren zacht.
Samen is een woord.
Verzonden vanaf mijn BlackBerry 10-smartphone.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten