Het betere vegen

December heeft zich vermomd als een lentedag en Knorpot zit in de lage zon in een stoeltje met de voeten in het donkere wintergras en met de ogen tot spleetjes geknepen en wat verderop zitten Zakenman en Meisje aan een buitentafel te keuvelen en Knorpot raadt koetjes en kalfjes. Wat verderop, tegen de zon in, veegt Boerken met een brede borstel de stenen tussen de paardenbak en de stallen. Knorpot bromt hem toe dat het Boerenleven, zover hij dat kan overschouwen, wel uit heel erg veel vegen bestaat, want dat als hij Boerken buiten bezig ziet, dat meestal vegen is met lange halen met de brede borstel en Boerken zwijgt, zelfs als die zeggen wou dat Knorpot beter zwijgen zou en nu en dan eens zou vegen, letterlijk, in plaats van te zagen en ook nu en dan eens figuurlijk, in zijn kop.
Zakenman lacht ontspannen. Het is een verloren zaterdag einde december en de zon schijnt en de zakenwereld lijkt dood en smartphones staan niet roodgloeiend en de zenuwen niet gespannen en de woorden zijn zachter en Meisje lacht en de dag hobbelt en slentert schuifelend stil. In de paardenbak werken paard en ruiter. Knorpot hoort het draven van de hoeven en het briesen van het paard en nu en dan zachte bevelen van de ruiter. In de verte tikt de schrikdraad op de weides. De dag is honing.
Knorpot knijpt de ogen dicht en kijkt tegen de zon in. Boerken veegt nu vlakbij hem en beveelt kort dat Knorpot zich even verzetten moet en veegt dan verder. Knorpot wandelt tot bij de paardenbak, gaat op de omheining hangen met de voorarmen, kijkt naar de ruiter en het paard en laat de voorzichtige gloed van de zon zijn rug strelen. Hij zucht.