Blue hotel

Ieder die regelmatig reist en dus nu en dan eenzaam en alleen eet in de restaurants die bij dat soort business hotels schijnen te horen, weet hoe zielig dat kan voelen. Je schuift in een stoel bij de tweepersoonstafeltjes tussen alle andere eenzame en zielige zielen die ook alleen op hotel zijn en dus ook alleen eten, net als jijzelf. Je bestelt een fles wijn, die je straks meeneemt naar de kamer om ze bij het tv kijken of lezen of tokkelen op de pc of op de iPad verder leegmaakt en je bestelt je eten. Carpaccio en tournedos bijvoorbeeld. Je kijkt op je klok. Het is kwart na acht en de avond duurt nog oneindig lang zo alleen. Gelukkig is er de iPad, de internetverbinding, je blog, je facebook, je twitter, je linkedin en de eerste slok Rioja.
Mijn kamer, zo leerde een briefje naast de televisie, was netjes schoongemaakt door Taniana. Goed dat te weten. Ik heb niet echt gekeken of die dame haar werk goed heeft gedaan. Het beroep van kamermeisje en wat eenzame mannen al dan niet met kamermeisjes verrichten, al dan niet met wederzijdse instemming, is wereldnieuws. Ik check even de latest updates en denk er het mijne van. Ik wil niet weten of het waar is of niet. Ik heb te veel gehoord en gezien reeds in de vele jaren dat ik van hotel naar hotel reis en mensen me zaken vertellen, om me nog te kunnen verbazen over de de ranzige menselijke geest in combinatie met dierlijke instincten, eenzaamheid en alcohol.

Ik zal het nooit schoppen tot topman bij het IMF, daarvoor is mijn omgang en kunde met geld te beperkt, maar ik zal ook nooit wegrotten in een of andere Amerikaanse gevangenis omdat ik me te buiten ga aan kamermeisjes. Daarvoor hebben de natuur en mijn opvoeding me veel te veel remmingen geschonken, die ik soms vervloek, bijvoorbeeld als ik eens lekker uit de bol zou willen gaan, of lekker onbeschaamd zou willen dansen bijvoorbeeld, wat ik de mensheid dan toch maar niet wil aandoen, maar wat ook wel een zegen is.

Eenzaam zielige ziel achter iPad verborgen.
De Rioja is lekker.