Kijken naar de tien-kleine-negertjes reality soap-kookprogramma's op televisie is stom en onnozel. Het is zoals staren op een iPod zonder oortjes en toch een oordeel vellen over de kwaliteit van de muziek. Je ziet de cover en je ziet het aantal minuten dat verstreken is, maar je hoort de muziek niet.
Ik zie groenten en patatten en vlees die op een bord liggen, al dan niet kunstig gestapeld of uitgesmeerd. Ik hoor termen die me niet echt het water in mond laten vloeien, als zalfjes en zestes en mizenplas,...Ik zie stress en angst. Maar proeven of het lekker is, harmonieus en in evenwicht, fris, speels, kruidig of zwaar,... Dat kan niet. Ik ruik de gerechten zelfs niet. Ik zie ze. Redelijk.
Maar daarover gaat dit soort programma's niet, natuurlijk. Jaloezie, afgunst, vriendschappen, onzekerheden, zelfzekerheid, overschatting, faalangsten, alle factoren van het menselijke bestaan passeren aan ons oog.
Een van de personages is de chef, en die mag vertellen wat hij wenst. Een chef spreekt niemand tegen. Een chef krijgt een voor mij, als leek, totaal onbegrijpelijk absoluut respect. En rond die chef dartelen de tien kleine negertjes. En dan negen, en dan acht, en dan nog zeven, enzo verder, want de chef mag ze eerst verbaal afmaken om ze daarna een voor een van het scherm te verbannen tot er een overblijft, die dan de winnaar is. Hoera. Wij raden waarom. Zijn of haar gerechtjes waren het lekkerste zeker? We hebben er het raden naar. De chef wikt en beschikt.
En ik. Ik zet de televisie uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten