Er zijn van die avonden dat de woorden en de zinnen en de beelden waaruit ze ontstaan behoorlijk samen vallen met de beelden die ze bij me oproepen als ik ze herlees. Het ritme van de harmonie. Gisteren had ik dat gevoel. Iemand schreef me heel plastisch over Rioja en hoe die smaken kan en ook dat beeld klopte.
Omdat het me gevraagd is en ik het wel weten wil,lees ik een songtekst via google en kijk you tube en tracht een gevoel te vangen, maar het lukt me niet. Er zijn van die dagen dat de eigen woorden beter passen dan de woorden die iemand anders in volgorde heeft gezet, ook al worden veel woorden gebruikt die je zelf graag hanteert om er zinnen mee te bouwen en beelden mee op te roepen. En er zullen dagen zijn dat precies die woorden en die volgorde en ritmiek wel pakken. Vandaag niet. Vandaag enkel wat ik schrijf.
Het enige wat je doet, schrijvend, is woorden wikken en wegen, bepalen welke woorden je kiest en welke niet, en die terwijl in volgorde plaatsen, met gaten ertussen. Het is de kunst een beeld zo op te bouwen, dat je zo weinig mogelijk woorden nodig hebt daarvoor, zodat het open blijft voor de lezer.
Leegtes, leemtes, gaten, stiltes,.. zijn, ook in beeldende kunst, en in muziek, de smaakmakers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten