De zaaier

Knorpot zit naast Stil Meisje en ze kijken over de tuin, waar het hevig regent en waar Boerken in een lange jas en met een waterdichte hoed op de droeve kop, het gras loopt te bemesten met korrels, als een kruising tussen 'de zaaier' en de 'lonesome cowboy'. Achter hen, in het Donker Kot, zit Dichter aan de verweerde houten tafel te zwijgen met voor zich een leeg blad papier waarop geen woorden staan.

Stil Meisje kijkt Knorpot vragend aan en die antwoordt haar: "Ik weet niet precies hoe lang. Hij schrijft geen woord. En hij spreekt amper. Hij zegt 'ja' en 'ok' en 'fijn' en dat is het ongeveer."

Haar blik. Twee ogen. De kleur van mist op een zomerochtend, met de zon die er net nog niet is, beloftevol in de nevelslierten. 

"Je vraagt me waarom? Ik weet het niet. Hij weet het niet."

Stilte. Als glazen stolpen om hen heen. Boerken buiten. Zij alledrie binnen. Gevangen in een bokaal van stilte. 

Dan aarzelt Knorpot. Twee, drie keer hapt hij adem. Opent de mond. Vormt een letter. Zijn strottehoofd klaar. En komt er niets.

"Je wil dat ik met hem ga praten." Haar stem is als een kabbelende beek. "Ik weet dat wel, Knorpot. Dat je dat wenst. Je vind dat ik met hem praten moet. Ik ben een Elfje. Ik ken dat niet:moeten. Wat ik moet, doe ik niet. Je kan dat koppig noemen."

Ze staren uit het raam. De regen houdt op. Boerken blijft zaaien. De rug naar hen gedraaid. Een bruine schim in het late avondlicht. 

"Je vindt me onredelijk. Je vindt dat ik de schuld heb. Dat ik de oorzaak ben van zijn zwijgen. Je denkt dat hij niet schrijft omdat ik hem geen antwoorden geef op zijn woorden. Hij luistert niet goed dan. Mijn spreken is soms stilte."

Boerken maakt aanstalten om binnen te komen. Hij klopt zijn laarzen proper tegen de Es. Zo dadelijk vult hij de kamer met de geur van meststof en paarden en hooi. En mens. Ze weet het. En breekt hij het moment. Ze wil nog wat zeggen, maar de woorden ontglippen haar en zweven als dansende muggen naar buiten dwars door het glas. 

Sent via BlackBerry offered by Proximus