Detail: de douchezeep ruikt naar amandelbloesem en is geschikt voor een zachte huid. Zo ruikt de synthetische versie van amandelbloesem dus. Heeft een marketeer hieraan gewerkt? Een bonus gekregen voor zijn innovatieve talenten? Een andere ruikt naar granaatappel uit Spanje. Want die ruikt dus anders dan pakweg uit Marokko. Denkt Knorpot die in bad ligt en de dingen van het leven overdenkt. Wit. Het schuim is wit. Straks geur ik naar amandelbloesem, denk hij niet zonder enig cynisme. Mijn huid is zacht. Olifantenvel. Vel dat rood is van de zon hier en daar en dat trekt en scheurt en brokkelt als oud leder. Wat het is. Oud leder.
Op zijn klok is het rond 8. De dag was zonnig. Knorpot is nooit zonnig. Hij is de schaduw. Hoe zonniger de zon hoe dieper de schaduw. De zon wordt steeds feller.
Zon.
De zon heeft niets nodig. Alles en iedereen hunkert naar de zon. De zon is en brandt en hunkert niet. Je bidt tot de zon en de zon blakert niet eens je woorden. De zon is. Je kan niet van de zon houden. Je kan niet niet van de zon houden.
Knorpot wast zijn vel. Daarna stapt hij uit het water en trekt zwart aan. Daarna begint de avond: de overgang van kleur naar zwart. Daarna is het nacht en is alles schaduw. Mijn seizoen, denkt Knorpot.
In het Donker Kot zit Dichter te vertellen, hoe Knorpot vertelde over zijn jeugd en de mussen en de zwaluwen en de leeuweriken. En hoe er vandaag mussen zaten op het dak. Een paar. Niet veel.
Zwaluwen. Gierend doorheen de lucht. Insecten vangend. Zigzaggend. En dan binnenzwenkend. In de lage stallen waar het donker is en stil en waar ze nesten.
Dichter zag twee zwaluwen en vertelt hoe Knorpot daarover liep te zeuren eerder deze week.
Zwaluwen. In de avondzon. De zon. Rood. Donker. Warm.
Sent via BlackBerry offered by Proximus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten