Donderdagochtend.
7:18 op de klok naast de GPS. 14 november. Het is dus nog donker.
Buiten is het 7 graden. In de Audi is het netjes 21 graden warm. We
staan met zijn allen eenzaam in de file. Antwerpen kruipt langzaam
dichterbij. Op de radio hoor ik de stem van Prins Charles. Boven de
snelweg hangen borden waarop 50 staat. We staan stil. Ik dank de
techniek in stilte en tik woorden tot deze zinnen op mijn BlackBerry.
Het mag niet. Het is verboden. Ik moet mijn stuurwiel dat niet eens rond is, omklemmen met beide handen op de gepaste plek. Daar waar een steuntje zit. Voor mijn duimen. Ik moet mijn ogen op de weg houden.
Ik doe dat. Met mate. En schrijf. Met mate.
De aarde draait zich naar de zon. En wij draaien mee. Kruipend naar de stad aan de andere zijde van de Trage Stroom, die hier breder is dan thuis en waaronder een tunnel gegraven zit naar die andere zijde. De stad komt dichterbij. De zon ook. Ik probeer de resten van de nacht af te schudden. Ik heb espresso gedronken, deze ochtend.
Een man van 50 kruipt uit bed en troost zichzelf met de belofte deze avond vroeger te gaan slapen zonder dat zelf te geloven. Een ritueel. De knieën kraken. De gebroken rechtervoet jankt. De ogen stellen moeizaam scherp. Een man van 50 zet het espressotoestel op 'on' en zet een piepklein kopje en neemt een shot.
We kruipen de tunnel in. Iedereen remt. Achter ons wordt de file langer.
Sukkels.
Het mag niet. Het is verboden. Ik moet mijn stuurwiel dat niet eens rond is, omklemmen met beide handen op de gepaste plek. Daar waar een steuntje zit. Voor mijn duimen. Ik moet mijn ogen op de weg houden.
Ik doe dat. Met mate. En schrijf. Met mate.
De aarde draait zich naar de zon. En wij draaien mee. Kruipend naar de stad aan de andere zijde van de Trage Stroom, die hier breder is dan thuis en waaronder een tunnel gegraven zit naar die andere zijde. De stad komt dichterbij. De zon ook. Ik probeer de resten van de nacht af te schudden. Ik heb espresso gedronken, deze ochtend.
Een man van 50 kruipt uit bed en troost zichzelf met de belofte deze avond vroeger te gaan slapen zonder dat zelf te geloven. Een ritueel. De knieën kraken. De gebroken rechtervoet jankt. De ogen stellen moeizaam scherp. Een man van 50 zet het espressotoestel op 'on' en zet een piepklein kopje en neemt een shot.
We kruipen de tunnel in. Iedereen remt. Achter ons wordt de file langer.
Sukkels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten