De herfst is een stille vriend die stinkt naar bosgrond en nat hout en gevallen bladeren en mos in de ochtendmistzegt De Droeve Dichter tegen het papier met zijn pen die schrijft met zwarte inkt.
De aangeschoten haas is gestorven in het stille duister van de nacht en overmorgen gaat hij stinkend naar rottend vlees en de kraaien op de akkers vreten aan zijn karkas.
Morgen is een andere dag.denkt de Dichter.
Ik ben moe. De avond schuift voorbij en tergt me en ik weet niet waarom. Er is geen reden. Er is geen staart en geen kop. Geen begin en geen einde. De haas schokt een laatste keer. Hij lag al uren te wachten op de dood. En die kwam pas na het verdwijnen van de zon. In de miezerige regen. Als de mist.
De scheve Schilder neemt een canvas en een penseel en witte verf en schildert wat de Dichter schrijft: wit op canvas.
Wit is het nieuwe dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten