Vandaag, een zonnige zaterdag op het eind van de winter, als de koude wijkt en het langer licht blijft, heeft een goeie vriend van me, mij een woord geschonken, en met dat woord een inzicht.
Wat is dat, een goeie vriend? Deze vriend heb ik in een vorig leven, in de vroege jaren 90 van de 20ste eeuw, een groot aantal keer zakelijk ontmoet. En uit het zakelijke groeide een band, want we hadden het zelden over de zaken. Die zaten meestal aan het einde van het gesprek: o ja, we moeten het ook nog even over de zaken hebben, zoiets.
We gingen zelfs samen op reis, met onze echtgenotes, een paar dagen naar de Elzas en naar de kunstbeurs in Basel. Hij in een vorig leven en ik in een vorig leven. Allebei gedreven. Maar allebei gevangen in de gedachte dat die drijvende kracht vertaald moest worden in zakelijke en materiële ambities. Yuppies in de jaren 90 van de vorige eeuw. Met Duitse auto's en merkkledij en de nieuwste gsm en carrière makend in ons beroepsleven. De sky was no limit.
Op de beurs snoven wankele fotomodellen wit poeder op een spiegeltje en er wandelden roze marsmannetjes. Op de terugweg reden we tot bij de top van de Grand Ballon en we zagen het donker worden in de vallei onder ons. Je ziet de bedrijvigheid in de diepte, maar geen geluid verstoort de massieve stilte.
De vrouwen gingen slapen en wij bleven tot diep in de nacht drinken op het terras van het hotel.
Dat die vriend het pad zou inslaan waarop hij nu wandelt, vastberaden, lerend, in harmonie met zichzelf en de kosmos, had ik kunnen ontdekken, toen, rode wijn drinkend en filosoferend over het leven onder de sterrenhemel. Ik zag het niet, toen. En hij ook niet, denk ik. Maar het was aanwezig. Als de sterren en de maan en de zon en het leven.
Sindsdien heb ik hem nog een paar keer ontmoet. We zijn allebei andere mensen geworden. Dezelfde kern, maar andere mensen. Vorig jaar nog aten we, in groter gezelschap, samen in een sterrenrestaurant langs de Maas.
Vandaag schreef ik hem, en hij mij en hij schonk me een woord en met dat woord een inzicht.
Ont-moeten.
Weinig woorden passen beter bij me dan ont-moeten, denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten