Te mild. Een watje. Ik ben te braaf geworden. Stomme beloftes doen bij het begin van een lang jaar, is nooit een goed idee. Belofte is belofte, zo weet ik en dus moet ik me houden aan het voornemen mijn giftig cynisme achterwege te laten, mijn bijtende ironie. Te dikwijls heb ik me laten meeslepen in het lekker schrijvend om me heen schoppen en krabben en bijten, te dikwijls neigden mijn woorden naar scheldpartijen. Ik heb mensen geraakt die ik niet wilde raken en die ik zelfs niet viseerde. Maar eens geschreven ben je geen baas meer over de inhoud van je boodschap en hoort ze toe aan de lezer en die wikt en beschikt vrijelijk.
Wat zou ik me lekker kunnen laten gaan deze dagen. Als daar zijn:
De onozelheden rond de dood van een blonde politica met het verkeerde gedachtengoed en een kwade ziekte in het lijf.
De spijbelde Vlaamse parlementair Patrick J, tevens burgervader van het stadje A, bekend om zijn talloze bruggen over de trage stroom, dat, als Brugge hen niet was voor geweest en die ene reus zijn hand niet had afgehakt om rustend op het verkeerde steunbeen het in de stroom te gooien en die de 'h' niet kon aanblazen, daarmee de stad een naam had geschonken, zeer zeker Bruggen gedoopt was geweest.
De hype die 'De Ronde' heet en die een volle aflevering lang geen enkel beklijvend beeld liet zien en geen enkele pakkende acteerprestatie of geweldige dialoog en geen enkele scène die groeide tot iets wat misschien iets zou kunnen worden, ooit, maar die, omdat de vrije mening in medianiakaal Vlaanderen niet meer bestaat, niet platgebombardeerd werd door de verzamelde en lekker kritische pers.
De Brusselse MIVB personeelsleden, die in staking gaan omdat ze de agressie moeten ondergaan van reizigers die ze eerst een paar rake klappen bezorgen, voor de zekerheid en uit vooruit geprojecteerde zelfverdediging.
Een Spaanse zero komma zero zerxo zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero zero en een heel klein beetje dopingzondaar en tevens onderwerp van het meest fantastisch verzonnen verhaal hoe je toevallig gedopeerd kan raken ooit, die vrijgesproken wordt door het eigen land wellicht omdat dat kleine manneke zo zielig lief kan kijken en een held der natie is en dus wat meer mag.
De zotte prins met een hoek af die met een snelheid rijdt van ochottekes 83 km per uur waar je 50 mag, die gestopt wordt door een paar flikken die waar ze gisteren nog tegen een blonde deerne 'niet meer doen ne volgende keer hè madammeke, want dan gaan we u moeten straffen hè, haha', de arme man meteen 14 dagen het rijbewijs afnemen en meteen naar de boekskens bellen met hun straf verhaal.
Stof genoeg voor lekker cynisme, maar ik mag niet.
En dat allemaal terwijl we geen regering hebben en dat allemaal nog grappig vinden ook. We breken het wereldrecord en zien nog steeds geen licht aan het einde van de tunnel. Meer zelfs, we staan waar we stonden bij het begin. Elk bij zijn grote gelijk. Onmacht hot onderhandelen.
Ik zou kunnen schrijven over kiekes zonder kop, debiele regenwormen die hersendood zijn, over over het paard getilde dames en heren die denken dat ze het volk vertegenwoordigen en het land mogen besturen, over Yfke die nu zijn grote gelijk kado krijgt, over een nicht met geverfd zwart haar en mascara, over een dikke Vlaming met een lelijk accent en uitpuilende ogen, over een klein manneke met een brilleke met te veel ongepaste en ongefundeerde paapse geldingsdrang, over een jonge zoonvandepapa met evenveel geldingsdrang, over een groene jongen die het allemaal niet kan volgen, over een politica die meer zwart om haar ogen kliedert dan de hoeren aan het Noordstation, over een volk die dat leidzaam ondergaat. Over een volk dat denkt: we kunnen toch zonder, het blijft toch lopen.
Lieve mensen, dit is een tanker. Bovenop de brug staan de heren en dames die aan boord gekomen zijn om onze tanker te besturen, die wij uitverkoren hebben om aan het stuur te staan en ons veilig door de woelige en woeste zee te loodsen, ruzie te maken en niemand houdt het stuur vast en de tanker glijdt door en wij denken dat het wel goed komt, maar de schroeven van de tanker vallen stil en de tanker glijdt langzaam weg. En eens die tanker op ramkoers zit, en de motoren nog aangezet moeten worden, de koers bijgestuurd en de schroeven op kracht moeten worden gebracht, is het onvermijdelijke niet te vermijden.
Als deze generatie onmachtige knoeiers ooit de geschiedenisboeken zal halen, dan zal het precies daarom zijn. Om wat ze zijn. En vooral om wat ze niet zijn: bekwaam, intelligent, verantwoordelijk.
Maar ik mag niet cynisch meer zijn. Juicht Belgen, morgen zijn we headline. Wereldwijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten