Iedereen heeft wel iets te vertellen over Steve Jobs, nu die overleden is.
En nu iedereen wat te vertellen heeft zou ik moeten zwijgen want ik ben zo panisch bang voor kuddegedrag dat ik die ene koppige zebra ben, die in plaats van in de buik van de kudde mee te draven, de andere richting uit huppelt, desnoods recht op de leeuwen af en dus zou ik dus moeten toegeven aan mijn natuur en nu niet en niets over Steve Jobs schrijven.
Ik doe het toch. Het is deze keer sterker dan mezelf.
Ben ik aangegrepen? Als mens? Neen. Ik ken de man niet. Er sterven elke seconde mensen. Ook Steve. En ook ik als het zo ver is. En om ons mensen tegen onnodig leed te beschermen, grijpt alleen de dood van naasten en kennissen en geliefden ons aan. En Steve was dat niet. Of beter, niet rechtstreeks.
Dat het me niet aangrijpt is een leugen. Het is een rationalisatie: het kan me niet aangrijpen. Maar het pakt me. Want Steven lijkt wel een naaste, een kennis een geliefde.
Hij is dat nog niet zo lang. Ik had het niet zo voor zijn creaties, koppige dwaas die ik soms ben.
Door dat lang en halsstarrig weigeren ook maar iets van Apple te kopen, heb ik me lang het pure genieten blijven ontzeggen van puur technische genius, gebruiksgemak, esthetisch vernuft en het me onbeschaamd overgeven aan willoos en obsceen consumerend gedrag. Ik wou dat ik veel eerder me vol aan Apple had gegeven. Hier, Steven, rol mijn zakken. Doe maar. Asjeblief. Steve heeft zich zo in mijn leven gewerkt en nu hij er niet meer is, pakt me dat.
Van een zeer laat ontdekker en gebruiker van de iPod en de iPod Touch en MacBookPro, evolueerde ik naar een zeer vroege iPad verslaafde.
Dat ik het klad van deze tekst autorijdend heb gemaakt op een BlackBerry is het laatste restant van mijn aangeboren neiging dwars te liggen. Maar er is meer. Ik heb een slimme telefoon zonder fysiek azerty of querty TOETSENbordje nooit begrepen. Ik had dat Steve graag gezegd. Ooit. Teksten maken op een te klein touchscreen is telkens opnieuw flirten met de dunne lijn tussen begrijpend geduld en kolkend koleire en meestal eindigde dat bij mij met het laatste. Ik heb ze gehad. De I-phone 1, 2, 3,...ik ben de tel kwijt. Zitten we nu aan 4 of 5? Ze lieten het leven tegen de vooruit van mijn auto of tegen de muur van mijn kantoor. En ik greep terug naar die ergerlijk lelijke BlackBerry.
Ik dank Steve voor alle iDingen. En de Appstore. Steve vond de ene geldmachine na de andere uit. Hij bleef onze zakken rollen terwijl we er op toekeken en we vonden hem God. Want hij gaf veel terug: schoonheid, snelheid, gemak en onbeschaamd consumeren. Dank U Steve.
Steve Jobs komt in de geschiedenisboeken en wordt een vaste waarde in alle boeken over strategie en management en businessmodellen en marketing. Ik ken niemand die succesvol zo veel businessmodellen zo radicaal heeft herschreven als Steve Jobs. Hele industrieën heeft hij weggevaagd en in een klap vervangen door zijn eigen model en er zouden er nog volgen, ongetwijfeld. Meer dan om zijn hemelse producten eer ik Steven Jobs om zijn strategisch genie.
Zijn dood grijpt me aan. Ik vrees dat we veel wat hij nog zou bedacht hebben, nooit gaan zien. Mensen als Steve Jobs kruiden de saaiheid van de dagelijkse business en de inertie van de businessmodellen. Als wij, gewone stervelingen, "out of the box" roepen, dan moeten we maar denken aan iTunes of de Appstore of aan een iPad en deemoedig beseffen dat als we tot de enkels reiken van Steve Jobs, we ongelooflijk moedig zijn en gegarandeerd een geweldig mindblowing idee hebben bedacht en als we dat dan ook kunnen omzetten van idee naar praktijk zijn we een superheld en als de praktijk dan ook veel geld opbrengt zijn we bovenmenselijke halfgoden.
Dank u Steve, voor de inspiratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten