In 2011, had ik me plechtig voorgenomen, zou ik niet veel grollen en grommen en het cynisme inruilen voor vreugde en vrolijkheid en luchtige bedenksels en vertelselkens.
Dit schreef ik om het jaar te openen de eerste januari van dit jaar. Een voornemen zowaar, dat ik niet waargemaakt heb. In tegendeel. Cynisme is me als ademen soms, iets wat ik niet vermijden kan tenzij ik sterven wil. Ik schreef:
En toen werd het 31 december 23:30 en dan moet je het feest verlaten. Dat is, kort voor het ceremoniële aftelmoment een beetje lullig en asociaal. Je kan niet anders, want zo dadelijk zullen hysterische buren het fijn en nodig vinden om vuurpijlen in de lucht te schieten en hun en de wijde omgeving te veranderen in een oorlogsgebied waarbij Tripoli een fijn dorpje lijkt. En je wil toch wel de katten veilig hebben, en de hond en je wil de paarden in de gaten houden, in de stallen en op de weide, want als die uitbreken in paniek is de schade niet te overzien.
En dan kom je thuis, bijna middernacht en meteen heb je handen en ogen te kort, want wachten tot middernacht is voor sommigen te lastig.
Op de weides lopen de jonge paarden zich in paniek bijna te pletter tegen de omheining, keer op keer, opgejaagd door het bombardement in het oosten, het westen, het zuiden, het noorden, boven hun hoofden, telkens opnieuw oorverdovend en hel lichtend als bliksem. Op de weides in de verte zie je mensen even vertwijfeld als wij, wanhopig hun paarden in toom houden.
In de stallen lijkt het wel oorlog. De paarden briesen, steigeren, hinniken, stampen met grote bange ogen en de oren plat in de nek. Uit de bomen boven de stallen vluchten de vogels. De hond is doodsbang, een van de katten is onvindbaar. Een vuurpijl slaat te pletter tegen de bomen en valt knallend op de piste. Geen tien meter van de hooizolder. Ik vloek en tier. Schreeuwend vraag ik, handen zwaaiend in de lucht om de veulens op hol hij de omheining weg te houden, of die klootzakken zich nu beter voelen, of hun jaar nu fan-tas-tischer zal worden?!
Kortom, middernacht is voor ons en zoveel andere mensen met dieren gedurende bijna een uur het overleven van een lange burgeroorlog van opgefokte macho's die elkaar willen overtreffen met nog luider knallende, mooiere en straffere vuurpijlen. Afschaffen die handel.
Waarom zijn mensen zo graag collectief hysterisch? Vuurwerk bij Nieuwjaar. In de file naar zee in de zomer. Zwaaien met witte zakdoeken op trouwfeesten. Kan me eigenlijk geen zak schelen. Ieder doet wat hij of zij niet laten kan. We hebben allen bij onze geboorte verstandelijke vermogens gekregen en een vrije wil. We kunnen dus nadenken. We kunnen dus neen zeggen tegen de meute. We kunnen rekening houden met de medemens en het milieu. Geen kruitdampen. Geen oorlogje voeren om een nieuw jaar te vieren. Laat de champagne knallen.
Ik neem daar geen woord van terug. Integendeel. Ik weet nu al dat het dit jaar nog erger wordt. Mensen leren niets af. Ze leren bij. Dit jaar knalt het harder en hoger en heviger en langer en voller en geweldiger.
Ach, ik gun het ze wel. In kleine afgesloten ruimtes bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten