Boerken komt binnen in het Donker Kot en vertelt over de volle maan en de heldere nacht en hoe hij tussen de weides liep en hoe zijn schaduw diep zwart was als chinese inkt en scherp getekend en hoe het licht is als melk die over de polders gemorst werd. De Oude Knorpot lacht hem uit en zegt dat het een goede poging is, maar dat het licht niet is als gemorste melk, maar dat het zwart licht is, dat alle kleur opslorpt. De Droeve Dichter die hen zo bezig hoort kijkt op van zijn schrijven en zwijgt. Even. Om dan te zeggen dat het licht is zoals woorden: gebruikt en versleten. Niemand zegt nog wat. Het Stille Meisje denkt stil dat zilveren licht eigenlijk het beste omschrijft wat ze ziet. De Scheve Schilder ziet enkel zwaar licht.
Buiten maakt de volle maan haar boog langs de hemel.
Binnen knettert de open haard.
Iemand zegt niets.
Niemand zegt iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten